Преглед на кодот на Настанок и развој на Сончевиот Систем

[[Податотека:The Mysterious Case of the Disappearing Dust.jpg|300п|десно|thumb|Уметничка претстава на [[протопланетарен диск]].]]
'''Настанокот и развојот на [[Сончев Систем|Сончевиот Систем]]''' започнало пред околу 4,5 милијарди години со [[Гравитациски колапс|гравитацискиот колапс]] на мал дел од џиновски [[молекуларен облак]].<ref name="Bouvier">{{Наведено списание|last=Audrey Bouvier|last2=Meenakshi Wadhwa|year=2010|title=The age of the solar system redefined by the oldest Pb-Pb age of a meteoritic inclusion|journal=Nature Geoscience|volume=3|issue=9|pages=637–641|bibcode=2010NatGe...3..637B|doi=10.1038/NGEO941}}</ref> Поголемиот дел од масата што се распаднала се собрала во центарот, образувајќи го [[Сонце]]то, додека остатокот се срамнил во [[протопланетарен диск]] од кој се образувале [[Планета|планетите]], [[Природен сателит|месечините]], [[астероид]]ите и другите [[Мало тело во Сончевиот Систем|мали тела на Сончевиот Систем.]]

Овој модел, познат како [[маглинска хипотеза]], првпат бил развиен во [[XVIII век]] од [[Емануел Сведенборг]], [[Имануел Кант]] и [[Пјер Симон Лаплас]]. Неговиот последователен развој испреплетува различни научни дисциплини вклучувајќи [[астрономија]], [[хемија]], [[геологија]], [[физика]] и планетарна наука. Од почетокот на вселенската ера во 1950-тите и откривањето на [[Вонсончева планета|вонсончевите планети]] во 1990-тите, моделот бил и предизвик и рафиниран за да ги објасни новите набљудувања.

[[Сончев Систем|Сончевиот Систем]] значително се развил од неговиот првичен настанок. Многу месечини се образувале од кружни дискови со гас и прашина околу нивните матични планети, додека другите месечини се смета дека настанале независно и подоцна биле заробени од нивните планети. Други, како што е [[Месечина]]та на [[Земјата]], може да бидат резултат на [[Хипотеза на џиновски удар|џиновски судири]]. Судирите меѓу телата постојано се случувале до денес и биле централни за развојот на Сончевиот Систем. Положбите на планетите можеби се смениле поради гравитациските интеракции.<ref name="Gomes">{{Наведено списание|last=Gomes, R.|last2=Levison, Harold F.|last3=Tsiganis, K.|last4=Morbidelli, Alessandro|year=2005|title=Origin of the cataclysmic Late Heavy Bombardment period of the terrestrial planets|journal=Nature|volume=435|issue=7041|pages=466–9|bibcode=2005Natur.435..466G|doi=10.1038/nature03676|pmid=15917802|doi-access=free}}</ref> Оваа [[планетарна преселба]] сега се смета дека е одговорна за голем дел од раниот развој на Сончевиот Систем.

Околу 5&nbsp;милијарди години, Сонцето се ладило и се проширило нанадвор многукратно од неговиот сегашен [[пречник]] (станувајќи [[црвен џин]]), пред да ги отфрли своите надворешни слоеви како [[планетарна маглина]] и да остави зад себе ѕвезден остаток познат како [[бело џуџе]]. Во далечната иднина, гравитацијата на ѕвездите кои поминуваат постепено ќе ја намалува дружината на планетите на [[Сонце]]то. Некои планети ќе бидат уништени, други исфрлени во [[вселенски простор|вселенскиот простор]]. На крајот, во текот на десетици милијарди години, веројатно е дека Сонцето нема да остане со ниту едно од првобитните тела во орбитата околу него.<ref name="dyson">{{Наведено списание|last=Freeman Dyson|date=July 1979|title=Time Without End: Physics and Biology in an open universe|journal=Reviews of Modern Physics|volume=51|issue=3|pages=447–460|bibcode=1979RvMP...51..447D|doi=10.1103/RevModPhys.51.447}}</ref>

== Историја ==
[[Податотека:Pierre-Simon_Laplace.jpg|десно|мини| [[Пјер Симон Лаплас|Пјер-Симон Лаплас]], еден од зачетниците на хипотезата за маглина]]
Идеите за потеклото и судбината на светот потекнуваат од најраните познати списи; сепак, речиси целото тоа време, немало обид да се поврзат таквите теории со постоењето на „''Сончев Систем''“, едноставно затоа што генерално не се мислело дека постои Сончевиот Систем, во смисла што денес го разбираме. Првиот чекор кон теоријата за настанок и развој на Сончевиот Систем било општото прифаќање на [[хелиоцентризам|хелиоцентризмот]], кој го поставил Сонцето во центарот на системот, а [[Земја (планета)|Земјата]] во орбитата околу него. Овој концепт се развивал со милениуми (Аристарх од Самос го предложил уште во 250 п.н.е.), но не бил широко прифатен до крајот на [[XVII век]]. Првата забележана употреба на терминот „''Сончев Систем''“ датира од [[1704]] година.<ref>{{Наведена мрежна страница|url=http://www.merriam-webster.com/dictionary/solar%20system|title=Solar system|year=2008|work=Merriam Webster Online Dictionary|accessdate=2008-04-15}}</ref>

Тековната стандардна [[теорија]] за настанокот на Сончевиот Систем, [[маглинска хипотеза|хипотезата]] за [[маглина]], започнала да се користи од [[Емануел Сведенборг]], [[Имануел Кант]] и [[Пјер Симон Лаплас]] во [[XVIII век]]. Најзначајната критика на хипотезата била нејзината очигледна неспособност да го објасни релативниот недостаток на [[Момент на импулсот|аголен момент]] на Сонцето во споредба со планетите.<ref>{{Наведено списание|last=Michael Mark Woolfson|author-link=Michael Woolfson|year=1984|title=Rotation in the Solar System|journal=Philosophical Transactions of the Royal Society|volume=313|issue=1524|pages=5–18|bibcode=1984RSPTA.313....5W|doi=10.1098/rsta.1984.0078}}</ref> Сепак, од раните 1980-ти студии на млади ѕвезди покажале дека се опкружени со ладни дискови од прашина и гас, токму како што предвидува хипотезата за маглината, што довело до нејзино повторно прифаќање.<ref>{{Наведена мрежна страница|url=https://www.newscientist.com/channel/solar-system/comets-asteroids/mg13117837.100|title=Birth of the planets: The Earth and its fellow planets may be survivors from a time when planets ricocheted around the Sun like ball bearings on a pinball table|last=Nigel Henbest|year=1991|work=New Scientist|accessdate=2008-04-18}}</ref>

Разбирањето за тоа како се очекува [[Сонцето]] да продолжи да еволуира барало разбирање на изворот на неговата моќ. Потврдата на [[Артур Едингтон|Артур Стенли Едингтон]] за [[Теорија за релативноста|теоријата за релативноста]] на [[Алберт Ајнштајн]] довела до негово сознание дека енергијата на Сонцето доаѓа од [[Јадрено соединување|реакции на јадрено соединување]] во неговото јадро, спојувајќи го [[водород]]от во [[хелиум]].<ref>{{Наведена книга|title=The Sun: A Biography|last=David Whitehouse|date=2005|publisher=John Wiley and Sons|isbn=978-0-470-09297-2}}</ref> Во [[1935]] година, Едингтон отидел подалеку и сугерирал дека и други елементи може да се образуваат во ѕвездите.<ref name="Hoyle2005">{{Наведена книга|title=Fred Hoyle: A Life in Science|last=Simon Mitton|date=2005|publisher=Aurum|isbn=978-1-85410-961-3|pages=197–222|chapter=Origin of the Chemical Elements}}</ref> Фред Хојл ја елаборирал оваа премиса тврдејќи дека еволуираните ѕвезди наречени [[Црвен џин|црвени џинови]] создале многу [[Ѕвездена нуклеосинтеза|елементи]] потешки од водородот и хелиумот во нивните јадра. Според него, кога црвениот џин конечно ќе ги отфрли своите надворешни слоеви, овие елементи потоа ќе се рециклираат за да образуваат други ѕвездени системи.<ref name="Hoyle2005" />

== Настанок ==
{{Главна|Маглинска хипотеза}}
=== Пресоларна маглина ===
Маглинската хипотеза вели дека Сончевиот Систем настанал од гравитацискиот колапс на фрагмент од џиновски [[молекуларен облак]].<ref name="Montmerle2006">{{Наведено списание|last=Thierry Montmerle|last2=Jean-Charles Augereau|last3=Marc Chaussidon|year=2006|title=Solar System Formation and Early Evolution: the First 100 Million Years|journal=Earth, Moon, and Planets|publisher=Springer|volume=98|issue=1–4|pages=39–95|bibcode=2006EM&P...98...39M|doi=10.1007/s11038-006-9087-5}}</ref> Облакот бил околу 20&nbsp;[[парсек]] (65 светлосни години) во широчина,<ref name="Montmerle2006" /> додека фрагментите биле приближно 1&nbsp;[[парсек]] (три и четвртина [[Светлосна година|светлосни години]]) во широчина.<ref name="Arizona">{{Наведена мрежна страница|url=http://atropos.as.arizona.edu/aiz/teaching/nats102/mario/solar_system.html|title=Lecture 13: The Nebular Theory of the origin of the Solar System|last=Ann Zabludoff|authorlink=Ann Zabludoff|date=Spring 2003|accessdate=2006-12-27}}{{Мртва_врска|date=October 2022 |bot=InternetArchiveBot |fix-attempted=yes }}</ref> Понатамошниот колапс на фрагментите довел до образување на густи јадра 0,01-0,1&nbsp;парсек (2.000-20.000&nbsp;[[Астрономска единица|ае]]) во големина. <ref group="б">An astronomical unit, or ае, is the average distance between the Earth and the Sun, or about 150 million kilometres. It is the standard unit of measurement for interplanetary distances.</ref><ref name="Montmerle2006" /><ref>{{Наведено списание|last=J. J. Rawal|year=1986|title=Further Considerations on Contracting Solar Nebula|journal=Earth, Moon, and Planets|publisher=Springer Netherlands|volume=34|issue=1|pages=93–100|bibcode=1986EM&P...34...93R|doi=10.1007/BF00054038}}</ref> Еден од овие фрагменти што се уриваат (познати како ''претсончева маглина'') го образувале она што станало Сончев Систем.  Во составот на овој регион со маса нешто повеќе од онаа на Сонцето (M ☉) е приближно иста како онаа со денешнното Сонце, со [[водород]], заедно со [[хелиум]] и траги од [[литиум]], сочнувајќи околу 98% од неговата маса. Останатите 2% од масата се состоеле од [[Металичност|потешки елементи]] кои биле создадени со нуклеосинтеза во претходните генерации на ѕвезди. {{Sfn|Zeilik|Gregory|1998}} Доцна во животот на овие ѕвезди, тие исфрлиле потешки елементи во меѓуѕвездената средина.<ref name="Lineweaver2001">{{Наведено списание|last=Charles H. Lineweaver|year=2001|title=An Estimate of the Age Distribution of Terrestrial Planets in the Universe: Quantifying Metallicity as a Selection Effect|journal=Icarus|volume=151|issue=2|pages=307–313|arxiv=astro-ph/0012399|bibcode=2001Icar..151..307L|doi=10.1006/icar.2001.6607}}</ref>
[[Податотека:M42proplyds.jpg|лево|мини| Слика од Хабл на протопланетарни дискови во [[Орион (маглина)|маглината Орион]]]]
Најстарите подмножества пронајдени во метеорити, за кои се смета дека го следат првиот цврст материјал што се образувал во претсоларната маглина, се 4568,2милиони години, што е една дефиниција за староста на Сончевиот Систем.<ref name="Bouvier"/> Студиите на древните метеорити откриваат траги од стабилни јадра на краткотрајни изотопи, како што е железо-60, кои се образуваат само во експлодирани, краткотрајни ѕвезди. Ова покажува дека една или повеќе [[Супернова|супернови]] се случиле во близина. Ударниот бран од супернова можеби ја активирал образбата на Сонцето со создавање релативно густи области во облакот, предизвикувајќи колапс на овие региони.<ref>{{Наведено списание|last=Williams|first=J.|year=2010|title=The astrophysical environment of the solar birthplace|journal=Contemporary Physics|volume=51|issue=5|pages=381–396|arxiv=1008.2973|bibcode=2010ConPh..51..381W|doi=10.1080/00107511003764725}}</ref> Бидејќи само масивните, краткотрајни ѕвезди произведуваат супернови, Сонцето мора да настанало во голема ѕвездообразбена област што создал масивни ѕвезди, веројатно слични на [[Орион (маглина)|маглината Орион]].<ref name="cradle">{{Наведено списание|last=J. Jeff Hester|last2=Steven J. Desch|last3=Kevin R. Healy|last4=Laurie A. Leshin|date=21 May 2004|title=The Cradle of the Solar System|url=https://pdfs.semanticscholar.org/9beb/4bbfab32abbd1dd0cc34f3345a01e179bcab.pdf|journal=Science|volume=304|issue=5674|pages=1116–1117|bibcode=2004Sci...304.1116H|doi=10.1126/science.1096808|pmid=15155936|archive-url=https://web.archive.org/web/20200213000042/https://pdfs.semanticscholar.org/9beb/4bbfab32abbd1dd0cc34f3345a01e179bcab.pdf|archive-date=13 February 2020}}</ref><ref name="iron">{{Наведено списание|last=Martin Bizzarro|last2=David Ulfbeck|last3=Anne Trinquier|last4=Kristine Thrane|last5=James N. Connelly|last6=Bradley S. Meyer|year=2007|title=Evidence for a Late Supernova Injection of <sup>60</sup>Fe into the Protoplanetary Disk|journal=Science|volume=316|issue=5828|pages=1178–1181|bibcode=2007Sci...316.1178B|doi=10.1126/science.1141040|pmid=17525336}}</ref> Студиите за структурата на [[Кајперов Појас|Кајперовиот Појас]] и за аномалните материјали во него сугерираат дека Сонцето се образувало во грозд од помеѓу 1.000 и 10.000 ѕвезди со пречник помеѓу 6,5 и 19,5 светлосни години и колективна маса од {{Сончева маса|3,000}}. Овој кластер почнал да се распаѓа помеѓу 135 и 535 милиони години по настанокот.<ref>{{Наведена мрежна страница|url=http://www.princeton.edu/main/news/archive/S34/82/42M30/|title=Slow-Moving Rocks Better Odds That Life Crashed to Earth from Space|last=Morgan Kelly|publisher=News at Princeton|accessdate=Sep 24, 2012}}</ref><ref>{{Наведено списание|last=Simon F. Portegies Zwart|year=2009|title=The Lost Siblings of the Sun|journal=Astrophysical Journal|volume=696|issue=L13–L16|pages=L13–L16|arxiv=0903.0237|bibcode=2009ApJ...696L..13P|doi=10.1088/0004-637X/696/1/L13}}</ref> Неколку симулации на нашето младо Сонце кое комуницира со ѕвезди кои поминуваат блиску во текот на првите 100 милиони години од неговиот живот, создаваат аномални орбити забележани во надворешниот Сончев Систем, како што се [[Одвоено тело|одвоените објекти]].<ref>{{Наведено списание|last=Nathan A. Kaib|last2=Thomas Quinn|year=2008|title=The formation of the Oort cloud in open cluster environments|journal=Icarus|volume=197|issue=1|pages=221–238|arxiv=0707.4515|bibcode=2008Icar..197..221K|doi=10.1016/j.icarus.2008.03.020}}</ref>

Поради [[Момент на импулсот|зачувувањето на аголниот моментум]], маглината се вртела побрзо додека се рушела. Како што се кондензирал материјалот во маглината, атомите во неа почнале да се судираат со зголемена честота, претворајќи ја нивната [[кинетичка енергија]] во [[топлина]]. Центарот, каде што се собирал најголемиот дел од масата, станувал сè потопол од околниот диск.<ref name="Arizona"/> Во текот на околу 100.000 години,<ref name="Montmerle2006"/> конкурентните сили на гравитацијата, притисокот на гасот, магнетните полиња и ротацијата предизвикале маглината да се израмни во ротирачки [[протопланетарен диск]] со периметар од околу 200&nbsp;AU <ref name="Arizona" /> и да образуваат жешка, густа [[протоѕвезда]] (ѕвезда во која водородното спојување сè уште не започнало) во центарот.<ref>{{Наведено списание|last=Jane S. Greaves|year=2005|title=Disks Around Stars and the Growth of Planetary Systems|journal=Science|volume=307|issue=5706|pages=68–71|bibcode=2005Sci...307...68G|doi=10.1126/science.1101979|pmid=15637266}}</ref>

Во овој момент од неговиот [[Ѕвезден развој|развој]], се смета дека Сонцето било [[Ѕвезда од типот на T Бик|ѕвезда од типот Т Бик]].<ref name="apj2_313">{{Наведено списание|last=Caffe, M. W.|last2=Hohenberg, C. M.|last3=Swindle, T. D.|last4=Goswami, J. N.|date=February 1, 1987|title=Evidence in meteorites for an active early sun|journal=Astrophysical Journal Letters|volume=313|pages=L31–L35|bibcode=1987ApJ...313L..31C|doi=10.1086/184826|hdl-access=free}}</ref> Студиите на ѕвездите Т Бик покажуваат дека тие често се придружени со дискови од предпланетарна материја со маса од {{Сончева маса|0.001–0.1}}.  Овие дискови се протегаат на неколку стотициастрономски единици — [[Хабл (вселенски телескоп)|вселенскиот телескоп Хабл]] забележал протопланетарни дискови до 1000&nbsp;AU во пречник во областите што образуваат ѕвезди како што е маглината Орион <ref>{{Наведено списание|last=Deborah L. Padgett|last2=Wolfgang Brandner|last3=Karl R. Stapelfeldt|displayauthors=etal|date=March 1999|title=Hubble Space Telescope/NICMOS Imaging of Disks and Envelopes around Very Young Stars|journal=The Astronomical Journal|volume=117|issue=3|pages=1490–1504|arxiv=astro-ph/9902101|bibcode=1999AJ....117.1490P|doi=10.1086/300781}}</ref> - и се прилично ладни, достигнувајќи температура на површината од само околу 1,000 К (730&nbsp;°C; 1.340&nbsp;°F) во нивната најжешка.<ref>{{Наведено списание|last=M. Küker|last2=T. Henning|last3=G. Rüdiger|year=2003|title=Magnetic Star-Disk Coupling in Classical T Tauri Systems|url=http://pdfs.semanticscholar.org/8402/67bfa6887ea23cc1e4610c42cfe012fc8de6.pdf|journal=Astrophysical Journal|volume=589|issue=1|pages=397–409|bibcode=2003ApJ...589..397K|doi=10.1086/374408|archive-url=https://web.archive.org/web/20200412143753/http://pdfs.semanticscholar.org/8402/67bfa6887ea23cc1e4610c42cfe012fc8de6.pdf|archive-date=2020-04-12}}</ref> Во рок од 50&nbsp;милиони години, температурата и притисокот во јадрото на Сонцето станале толку големи што неговиот водород почнал да се спојува, создавајќи внатрешен извор на енергија што се спротивставува на гравитациското контракција додека не се постигне [[хидростатичка рамнотежа]].<ref name="Yi2001">{{Наведено списание|last=Sukyoung Yi|last2=Pierre Demarque|last3=Yong-Cheol Kim|last4=Young-Wook Lee|last5=Chang H. Ree|last6=Thibault Lejeune|last7=Sydney Barnes|date=2001|title=Toward Better Age Estimates for Stellar Populations: The <math>Y^{2}</math> Isochrones for Solar Mixture|journal=Astrophysical Journal Supplement|volume=136|issue=2|pages=417–437|arxiv=astro-ph/0104292|bibcode=2001ApJS..136..417Y|doi=10.1086/321795}}</ref> Ова го означило влегувањето на Сонцето во главната фаза од неговиот живот, познато како главна низа. Ѕвездите од главната низа добиваат енергија од соединување на [[водород]] во [[хелиум]] во нивните јадра. Сонцето и денес останува ѕвезда од главната низа.<ref name="sequence">{{Harvnb|Zeilik|Gregory|1998}}</ref> Како што раниот Сончев Систем продолжил да се развива, тој на крајот се оддалечил од своите браќа и сестри во ѕвездениот расадник и продолжил сам да [[Млечен Пат|кружи околу центарот на Млечниот Пат.]]

=== Настанок на планетите ===
{{Главна|Протопланетарен диск}}
Се смета дека различните планети настанале од сончевата маглина, облакот од гас и прашина во облик на диск, кој останал од образувањето на Сонцето.<ref>{{Наведено списание|last=A. P. Boss|last2=R. H. Durisen|year=2005|title=Chondrule-forming Shock Fronts in the Solar Nebula: A Possible Unified Scenario for Planet and Chondrite Formation|journal=The Astrophysical Journal|volume=621|issue=2|pages=L137–L140|arxiv=astro-ph/0501592|bibcode=2005ApJ...621L.137B|doi=10.1086/429160}}</ref> Моментално прифатениот метод со кој настанале планетите е [[Насобирање (астрофизика)|акреција]], во која планетите започнале како зрна прашина во орбитата околу централната протоѕвезда. Преку директен контакт и самоорганизирање, овие зрна се образувале во грутки до 200 м во пречник, кој пак се судрил за да образува поголеми тела ([[планетезимал]]и) од ~ 10 км (6,2 ми) во големина. Тие постепено се зголемувале преку понатамошни судири, растејќи со брзина од сантиметри годишно во текот на следните неколку милиони години.<ref name="Goldreich1973">{{Наведено списание|last=P. Goldreich|last2=W. R. Ward|year=1973|title=The Formation of Planetesimals|journal=Astrophysical Journal|volume=183|pages=1051|bibcode=1973ApJ...183.1051G|doi=10.1086/152291}}</ref>

Внатрешниот [[Сончев Систем]], регионот на Сончевиот Систем внатре на 4&nbsp;AU, бил премногу топол за испарливите молекули како вода и метан да се кондензираат, така што планезималите што се образувале таму можеле да се образуваат само од соединенија со високи точки на топење, како што се метали (како [[железо]], [[никел]] и [[алуминиум]]) и карпести [[силикат]]и. Овие карпести тела станале [[Земјовидна планета|копнени планети]] ([[Меркур (планета)|Меркур]], [[Венера (планета)|Венера]], [[Земја (планета)|Земја]] и [[Марс (планета)|Марс]]). Овие соединенија се доста ретки во Универзумот, сочинуваат само 0,6% од масата на маглината, така што копнените планети не би можеле да пораснат многу големи.<ref name="Arizona"/> Земјените ембриони пораснале на околу 0,05 [[Земјина маса|Земјини маси]] ( {{Земјина маса}}) и престанале да акумулираат материја околу 100.000&nbsp;години по настанокот на Сонцето; последователните судири и спојувања меѓу овие тела со големина на планети им овозможило на копнените планети да пораснат до нивната сегашна големина.<ref name="sciam">{{Наведено списание|last=Douglas N. C. Lin|date=May 2008|title=The Genesis of Planets|url=http://www.sciam.com/article.cfm?id=the-genesis-of-planets|format=fee required|journal=Scientific American|volume=298|issue=5|pages=50–59|bibcode=2008SciAm.298e..50C|doi=10.1038/scientificamerican0508-50|pmid=18444325}}</ref>

Кога настанале копнените планети, тие останале потопени во диск од гас и прашина. Гасот бил делумно поддржан од притисок и затоа не орбитирал околу Сонцето толку брзо како планетите. Резултирачкото влечење и, уште поважно, гравитациските интеракции со околниот материјал предизвикале пренос на [[Момент на импулсот|аголниот моментум]], и како резултат на тоа планетите постепено мигрирале во нови орбити. Моделите покажуваат дека густината и температурните варијации во дискот управуваат со оваа стапка на преселба,<ref name="dangelo_lubow_2010">{{Наведено списание|last=D'Angelo|first=G.|last2=Lubow, S. H.|date=2010|title=Three-dimensional Disk-Planet Torques in a Locally Isothermal Disk|journal=The Astrophysical Journal|volume=724|issue=1|pages=730–747|arxiv=1009.4148|bibcode=2010ApJ...724..730D|doi=10.1088/0004-637X/724/1/730}}</ref><ref name="li2011">{{Наведена книга|title=Exoplanets|last=Lubow|first=S. H.|last2=Ida, S.|publisher=University of Arizona Press, Tucson, AZ|year=2011|editor-last=S. Seager.|pages=347–371|chapter=Planet Migration|arxiv=1004.4137|bibcode=2011exop.book..347L}}</ref> но нето трендот бил внатрешните планети да мигрираат навнатре додека дискот се распаѓа, оставајќи ги планетите во нивните сегашни орбити.<ref>{{Наведена мрежна страница|url=http://www.astrobio.net/pressrelease/3370/how-earth-survived-birth|title=How Earth Survived Birth|last=Staff|date=12 January 2010|work=Astrobiology Magazine|accessdate=2010-02-04}}</ref>

[[Џиновска планета|Џиновските планети]] ([[Јупитер]], [[Сатурн (планета)|Сатурн]], [[Уран (планета)|Уран]] и [[Нептун]]) се образувале подалеку, надвор од мразовата линија, што е точката помеѓу орбитите на [[Марс]] и [[Јупитер]] каде што материјалот е доволно ладен за испарливите ледени соединенија да останат цврсти. Мразовите што ги образувале Јовијанските планети биле пообилни од металите и силикатите што ги образувале копнените планети, дозволувајќи им на џиновските планети да пораснат доволно масивни за да го апсорбират водородот и хелиумот, најлесните и најзастапените елементи.<ref name="Arizona"/> Планетезималите надвор од линијата на мраз се акумулирале до {{Земјина маса|4}} во рок од околу 3&nbsp;милиони години. Теоретичарите веруваат дека не е случајно што [[Јупитер]] лежи веднаш зад мразовата линија. Бидејќи таа акумулирала големи количества вода преку испарување од падот на леден материјал, таа создала регион со помал притисок што ја зголемил брзината на орбитирачките честички од прашина и го запрела нивното движење кон Сонцето. Всушност, линијата делувала како бариера што предизвикала материјалот брзо да се акумулира на ~ 5 ае од Сонцето. Овој вишок материјал се споил во голем ембрион (или јадро) од редот на {{Земјина маса|10}}, која почнал да акумулира обвивка преку насобирање на гас од околниот диск со постојано зголемување.<ref name="ayliffe_bate_2009">{{Наведено списание|last=Ayliffe|first=B.|last2=Bate, M. R.|year=2009|title=Gas accretion on to planetary cores: three-dimensional self-gravitating radiation hydrodynamical calculations|journal=Monthly Notices of the Royal Astronomical Society|volume=393|issue=1|pages=49–64|arxiv=0811.1259|bibcode=2009MNRAS.393...49A|doi=10.1111/j.1365-2966.2008.14184.x}}</ref><ref name="dangelo_bodenheimer_2013">{{Наведено списание|last=D'Angelo|first=G.|last2=Bodenheimer, P.|year=2013|title=Three-dimensional Radiation-hydrodynamics Calculations of the Envelopes of Young Planets Embedded in Protoplanetary Disks|journal=The Astrophysical Journal|volume=778|issue=1|pages=77 (29 pp.)|arxiv=1310.2211|bibcode=2013ApJ...778...77D|doi=10.1088/0004-637X/778/1/77}}</ref> Откако масата на обвивката станала приближно еднаква на масата на цврстото јадро, растот продолжил многу брзо, достигнувајќи околу 150&nbsp;Земјини маси ~ 10 <sup>5</sup>&nbsp;години потоа и конечно се надополнува на {{Земјина маса|318}}.<ref name="lhdb2009">{{Наведено списание|last=Lissauer|first=J. J.|last2=Hubickyj, O.|last3=D'Angelo, G.|last4=Bodenheimer, P.|year=2009|title=Models of Jupiter's growth incorporating thermal and hydrodynamic constraints|journal=Icarus|volume=199|issue=2|pages=338–350|arxiv=0810.5186|bibcode=2009Icar..199..338L|doi=10.1016/j.icarus.2008.10.004}}</ref> [[Сатурн]] може да ја должи својата значително помала маса едноставно на тоа што настанал неколку милиони години по [[Јупитер]], кога имало помалку гас на располагање за консумирање.

Ѕвездите на Т Бик како младото Сонце имаат многу посилни [[ѕвезден ветер|ѕвездени ветрови]] од постабилните, постари ѕвезди. Се смета дека [[Уран]] и [[Нептун]] настанале [[Јупитер]] и [[Сатурн]], кога силниот [[сончев ветер]] однел голем дел од материјалот на дискот. Како резултат на тоа, тие планети акумулирале малку [[водород]] и [[хелиум]] - не повеќе од {{Земјина маса|1}}  секој. Уран и Нептун понекогаш се нарекуваат неуспешни јадра.<ref name="thommes">{{Наведено списание|last=Thommes, E. W.|last2=Duncan, M. J.|last3=Levison, Harold F.|year=2002|title=The Formation of Uranus and Neptune among Jupiter and Saturn|journal=Astronomical Journal|volume=123|issue=5|pages=2862–2883|arxiv=astro-ph/0111290|bibcode=2002AJ....123.2862T|doi=10.1086/339975}}</ref> Главниот проблем со теориите за настанокот на овие планети е временскиот распоред на нивниот настанок. На сегашните местоположби би биле потребни милиони години за да се насоберат нивните јадра.<ref name="ddl2011">{{Наведена книга|title=Exoplanets|last=D'Angelo|first=Gennaro|last2=Durisen|first2=Richard H.|last3=Lissauer|first3=Jack J.|date=December 2010|publisher=University of Arizona Press|isbn=978-0-8165-2945-2|editor-last=Seager|editor-first=Sara|pages=319–346|chapter=Giant Planet Formation|arxiv=1006.5486|bibcode=2010exop.book..319D}}</ref> Ова значи дека [[Уран]] и [[Нептун]] можеби се настанале поблиску до [[Сонцето]] - блиску, па дури и помеѓу Јупитер и Сатурн - и подоцна мигрирале или биле исфрлени нанадвор (вид. [[#Планетарна преселба|Планетарна преселба]] подолу).<ref name="thommes" /><ref name="Levison2007">{{Наведено списание|last=Levison|first=Harold F.|last2=Morbidelli|first2=Alessandro|last3=Van Laerhoven|first3=Christa|displayauthors=etal|year=2007|title=Origin of the Structure of the Kuiper Belt during a Dynamical Instability in the Orbits of Uranus and Neptune|journal=Icarus|volume=196|issue=1|pages=258–273|arxiv=0712.0553|bibcode=2008Icar..196..258L|doi=10.1016/j.icarus.2007.11.035}}</ref> Движењето во планезималната ера не била целосно навнатре кон Сонцето; враќањето на примерокот од ''Ѕвезден прав'' од кометата ''Wild 2'' сугерира дека материјалите од раното образување на Сончевиот Систем мигрирале од потоплиот внатрешен Сончев Систем во регионот на [[Кајперов Појас|Кајперовиот Појас]].<ref>{{Наведена мрежна страница|url=http://www.planetary.org/blog/article/00000735/|title=Stardust Results in a Nutshell: The Solar Nebula was Like a Blender|last=Emily Lakdawalla|year=2006|work=The Planetary Society|accessdate=2007-01-02}}</ref>

По меѓу три и десет&nbsp;милиони години, сончевиот ветер на младото Сонце би ги исчистил сите гасови и прашина во протопланетарниот диск, дувајќи го во меѓуѕвездениот простор, со што ќе го прекине растот на планетите.<ref>{{Наведено списание|last=B. G. Elmegreen|year=1979|title=On the disruption of a protoplanetary disc nebula by a T Tauri like solar wind|journal=Astronomy & Astrophysics|volume=80|issue=1|pages=77|bibcode=1979A&A....80...77E}}</ref><ref>{{Наведена мрежна страница|url=http://cfa-www.harvard.edu/~kstanek/astro200/disk-protoplanet.pdf|title=Disc-Protoplanet interactions|last=Heng Hao|date=24 November 2004|publisher=Harvard University|archive-url=https://web.archive.org/web/20060907170907/http://cfa-www.harvard.edu/~kstanek/astro200/disk-protoplanet.pdf|archive-date=7 September 2006|accessdate=2006-11-19}}</ref>

== Последователен развој ==
Првично се сметало дека планетите се образувале во близина на нивните сегашни орбити. Ова било доведено во прашање во последните 20 години. Во моментов, многу планетарни научници мислат дека Сончевиот Систем можеби изгледал многу поинаку по неговото првично образување: неколку објекти барем масивни како [[Меркур]] биле присутни во внатрешниот Сончев Систем, надворешниот Сончев Систем бил многу покомпактен отколку што е сега, и [[Кајперов Појас|Кајперовиот Појас]] бил многу поблиску до [[Сонцето]].<ref>{{Наведена мрежна страница|url=http://www.gps.caltech.edu/~mbrown/planetlila/moon/index.html|title=Dysnomia, the moon of Eris|last=Mike Brown|authorlink=Michael E. Brown|work=Personal web site|accessdate=2008-02-01}}</ref>

=== Копнени планети ===
На крајот на епохата на планетарната образба, внатрешниот Сончев Систем бил населен со 50-100 [[Протопланета|планетарни протопланети]] со големина од Месечината до Марс.<ref name="Petit2001">{{Наведено списание|last=Petit|first=Jean-Marc|last2=Morbidelli|first2=Alessandro|year=2001|title=The Primordial Excitation and Clearing of the Asteroid Belt|url=http://www.gps.caltech.edu/classes/ge133/reading/asteroids.pdf|journal=Icarus|volume=153|issue=2|pages=338–347|bibcode=2001Icar..153..338P|doi=10.1006/icar.2001.6702|access-date=2021-11-21|archive-date=2007-02-21|archive-url=https://web.archive.org/web/20070221085835/http://www.gps.caltech.edu/classes/ge133/reading/asteroids.pdf|url-status=dead}}</ref><ref name="Kominami">{{Наведено списание|last=Junko Kominami|last2=Shigeru Ida|year=2001|title=The Effect of Tidal Interaction with a Gas Disk on Formation of Terrestrial Planets|journal=Icarus|volume=157|issue=1|pages=43–56|bibcode=2002Icar..157...43K|doi=10.1006/icar.2001.6811}}</ref> Понатамошен раст бил возможен само затоа што овие тела се судриле и се споиле, што траело помалку од 100&nbsp;милиони години. Овие објекти би имале гравитациски интеракција еден со друг, влечејќи се меѓусебните орбити додека не се судриле, растејќи сè додека четирите копнени планети што ги знаеме денес не се обликувале. Се смета дека еден таков џиновски судир ја создал Месечината, додека друг ја отстранил надворешната обвивка на младиот [[Меркур (планета)|Меркур]].<ref name="Solomon2003">{{Наведено списание|last=Sean C. Solomon|year=2003|title=Mercury: the enigmatic innermost planet|journal=Earth and Planetary Science Letters|volume=216|issue=4|pages=441–455|bibcode=2003E&PSL.216..441S|doi=10.1016/S0012-821X(03)00546-6}}</ref>

Еден нерешен проблем со овој модел е тоа што не може да објасни како првичните орбити на прото-земјените планети, кои би требало да бидат многу ексцентрични за да се судрат, ги создале извонредно стабилните и речиси кружни орбити што ги имаат денес.<ref name="Petit2001"/>. „Гравитациското влечење“ на овој остаток на гас на крајот ќе ја намали енергијата на планетите, измазнувајќи ги нивните орбити.<ref name="Kominami"/> Меѓутоа, таков гас, доколку постоел, на прво место ќе ги спречил орбитите на копнените планети да станат толку ексцентрични. Друга хипотеза е дека гравитациското влечење не се случило помеѓу планетите и преостанатиот гас, туку помеѓу планетите и преостанатите мали тела. Како што големите тела се движеле низ мноштвото помали објекти, помалите објекти, привлечени од гравитацијата на поголемите планети, образувале област со поголема густина, „''гравитациско будење''“, во патеката на поголемите објекти. Како што го правеле тоа, зголемената гравитација на будењето ги забавил поголемите објекти во поредовни орбити.<ref>{{Наведено списание|last=Peter Goldreich|last2=Yoram Lithwick|last3=Re'em Sari|date=10 October 2004|title=Final Stages of Planet Formation|journal=The Astrophysical Journal|volume=614|issue=1|pages=497–507|arxiv=astro-ph/0404240|bibcode=2004ApJ...614..497G|doi=10.1086/423612}}</ref>

=== Астероиден појас ===

{{Главна|Астероиден појас}}
Надворешниот раб на копнениот регион, помеѓу 2 и 4&nbsp;AU од Сонцето, се нарекува [[астероиден појас]]. Астероидниот појас првично содржел повеќе од доволно материја за да се образуваат 2-3 планети слични на Земјата, и таму се образувале голем број [[планетезимал]]и. Како и кај копнените, планетезималите во овој регион подоцна се споиле и образувале 20–30 [[Протопланета|планетарни ембриони]] со големина од Месечината до Марс;<ref name="Bottke2005">{{Наведено списание|last=Bottke, William F.|last2=Durda, Daniel D.|last3=Nesvorny, David|displayauthors=et al.|year=2005|title=Linking the collisional history of the main asteroid belt to its dynamical excitation and depletion|url=http://www.boulder.swri.edu/~bottke/Reprints/Bottke_Icarus_2005_179_63-94_Linking_Collision_Dynamics_MB.pdf|journal=Icarus|volume=179|issue=1|pages=63–94|bibcode=2005Icar..179...63B|doi=10.1016/j.icarus.2005.05.017}}</ref> сепак, близината на [[Јупитер]] значела дека по образувањето на оваа планета, 3&nbsp;милиони години по Сонцето, историјата на регионот драматично се променила.<ref name="Petit2001"/> Орбиталните резонанции со Јупитер и Сатурн се особено силни во астероидниот појас, а гравитациските интеракции со помасивните ембриони расеале многу планетезимали во тие резонанции. Гравитацијата на Јупитер ја зголемила брзината на предметите во овие резонанции, предизвикувајќи тие да се скршат при судир со други тела, наместо да се насобират.<ref>{{Наведено списание|last=R. Edgar|last2=P. Artymowicz|year=2004|title=Pumping of a Planetesimal Disc by a Rapidly Migrating Planet|url=http://www.utsc.utoronto.ca/~pawel/edgar+artymowicz.pdf|journal=Monthly Notices of the Royal Astronomical Society|volume=354|issue=3|pages=769–772|arxiv=astro-ph/0409017|bibcode=2004MNRAS.354..769E|doi=10.1111/j.1365-2966.2004.08238.x|access-date=2008-05-12}}</ref>

Како што [[Јупитер]] мигрирал навнатре по неговото образување, резонанциите би го зафатиле астероидниот појас, динамично возбудувајќи ја популацијата на регионот и зголемувајќи ги нивните брзини една во однос на друга.  Кумулативното дејство на резонанциите и ембрионите или ги распрснало планезималите подалеку од астероидниот појас или ги возбудило нивните [[Наклон (орбита)|орбитални склоности]] и [[Орбитално занесување|ексцентричности]].<ref name="Bottke2005"/><ref name="OBrien2007" /> Некои од тие масивни ембриони исто така биле исфрлени од [[Јупитер]], додека други можеби мигрирале во внатрешниот Сончев Систем и одиграле улога во конечното собирање на копнените планети.<ref name="Bottke2005" /><ref name="Raymond2007">{{Наведено списание|last=Raymond, Sean N.|last2=Quinn, Thomas|last3=Lunine, Jonathan I.|year=2007|title=High-resolution simulations of the final assembly of Earth-like planets 2: water delivery and planetary habitability|journal=Astrobiology|volume=7|issue=1|pages=66–84|arxiv=astro-ph/0510285|bibcode=2007AsBio...7...66R|doi=10.1089/ast.2006.06-0126|pmid=17407404}}</ref><ref>{{Наведена мрежна страница|url=http://www.jpl.nasa.gov/news/features.cfm?feature=520|title=Mysteries of the Solar Nebula|last=Susan Watanabe|date=20 July 2001|publisher=NASA|accessdate=2007-04-02|archive-date=2012-01-17|archive-url=https://web.archive.org/web/20120117093701/http://www.jpl.nasa.gov/news/features.cfm?feature=520|url-status=dead}}</ref> Во текот на овој примарен период на исцрпување, ефектите на џиновските планети и планетарните ембриони го оставиле астероидниот појас со вкупна маса еквивалентна на помалку од 1% од онаа на Земјата, составена главно од мали планетезимали.<ref name="OBrien2007">{{Наведено списание|last=O'Brien, David|last2=Morbidelli, Alessandro|last3=Bottke, William F.|year=2007|title=The primordial excitation and clearing of the asteroid belt—Revisited|url=http://www.boulder.swri.edu/~bottke/Reprints/OBrien_2007_Icarus_191_434_Primordial_Excitation_Clearing_Asteroid_Belt.pdf|journal=Icarus|volume=191|issue=2|pages=434–452|bibcode=2007Icar..191..434O|doi=10.1016/j.icarus.2007.05.005}}</ref> Ова е сепак 10-20 пати повеќе од сегашната маса во главниот појас, која сега е околу {{Земјина маса|0.0005}}.<ref name="Krasinsky2002">{{Наведено списание|last=Georgij A. Krasinsky|author-link=Georgij A. Krasinsky|last2=Elena V. Pitjeva|author-link2=Elena V. Pitjeva|last3=M. V. Vasilyev|last4=E. I. Yagudina|date=July 2002|title=Hidden Mass in the Asteroid Belt|journal=Icarus|volume=158|issue=1|pages=98–105|bibcode=2002Icar..158...98K|doi=10.1006/icar.2002.6837}}</ref> Се смета дека следел секундарен период на исцрпување што го довел астероидниот појас до неговата сегашна маса кога Јупитер и Сатурн влегле во привремена орбитална резонанца 2:1.

Периодот на џиновски удари на внатрешниот Сончев Систем веројатно одиграл улога во стекнувањето на Земјата со сегашната содржина на вода (~ 6 {{E|21}} кг) од раниот астероиден појас. Водата е премногу испарлива за да била присутна при настанокот на Земјата и мора да била испорачана од надворешните, постудени делови на Сончевиот Систем.<ref name="Hsieh2006" /> Водата најверојатно била испорачана од протопланети и мали планетезимали исфрлени од астероидниот појас од Јупитер.<ref name="Raymond2007"/> Популацијата на [[Активен астероид|комети од главниот појас,]] откриена во 2006 година, исто така е предложена како можен извор за вода на Земјата.<ref name="Hsieh2006">{{Наведено списание|last=Henry H. Hsieh|last2=David Jewitt|author-link2=David Jewitt|date=23 March 2006|title=A Population of Comets in the Main Asteroid Belt|url=http://pdfs.semanticscholar.org/27c8/90717985ed970189e4577179cb3ad6f2e8c9.pdf|journal=Science|volume=312|issue=5773|pages=561–563|bibcode=2006Sci...312..561H|doi=10.1126/science.1125150|pmid=16556801|archive-url=https://web.archive.org/web/20200412143808/http://pdfs.semanticscholar.org/27c8/90717985ed970189e4577179cb3ad6f2e8c9.pdf|archive-date=12 April 2020}}</ref><ref>{{Наведена мрежна страница|url=http://www.astronomy.com/asy/default.aspx?c=a&id=4100|title=New comet class in Earth's backyard|last=Francis Reddy|year=2006|publisher=astronomy.com|accessdate=2008-04-29}}</ref> Спротивно на тоа, [[Комета|кометите]] од Кајперовиот Појас или подалечните региони испорачале не повеќе од околу 6% од водата на Земјата.<ref name="Gomes"/><ref>{{Наведено списание|last=Morbidelli, Alessandro|last2=Chambers, J.|last3=Lunine, Jonathan I.|last4=Petit, Jean-Marc|last5=Robert, F.|last6=Valsecchi, Giovanni B.|last7=Cyr, K. E.|year=2000|title=Source regions and timescales for the delivery of water to the Earth|journal=Meteoritics & Planetary Science|volume=35|issue=6|pages=1309–1320|bibcode=2000M&PS...35.1309M|doi=10.1111/j.1945-5100.2000.tb01518.x|issn=1086-9379|doi-access=free}}</ref> [[Панспермија|Хипотезата за панспермија]] тврди дека самиот живот можеби се наталожил на Земјата на овој начин, иако оваа идеја не е широко прифатена.<ref>{{Наведено списание|last=Florence Raulin-Cerceau|last2=Marie-Christine Maurel|last3=Jean Schneider|year=1998|title=From Panspermia to Bioastronomy, the Evolution of the Hypothesis of Universal Life|journal=Origins of Life and Evolution of Biospheres|publisher=Springer Netherlands|volume=28|issue=4/6|pages=597–612|bibcode=1998OLEB...28..597R|doi=10.1023/A:1006566518046|pmid=11536892}}</ref>

=== Планетарна преселба ===
{{Главна|Модел Ница}}
Според хипотезата за маглина, надворешните две планети можеби се на „''погрешно место''“. [[Уран (планета)|Уран]] и [[Нептун]] (познати како „[[леден џин|ледени џинови]]“) постојат во регион каде намалената густина на сончевата маглина и подолгите орбитални времиња го прават нивното образување таму крајно неверојатно.<ref name="Taylor2001">{{Наведена мрежна страница|url=http://www.psrd.hawaii.edu/Aug01/bombardment.html|title=Uranus, Neptune, and the Mountains of the Moon|last=G. Jeffrey Taylor|date=21 August 2001|work=Planetary Science Research Discoveries|publisher=Hawaii Institute of Geophysics & Planetology|accessdate=2008-02-01}}</ref> Наместо тоа, се смета дека двајцата се образувале во орбитите во близина на Јупитер и Сатурн (познати како „[[Гасовит џин|гасовити џинови]]“), каде што имало повеќе материјал, и дека [[Планетарната преселба|се преселиле нанадвор]] до нивните сегашни позиции во текот на стотици милиони години.<ref name="thommes"/>
[[Податотека:Lhborbits.png|мини|Симулација која покажува надворешни планети и Кајперовиот Појас:<ref name="Gomes"/><br />а) Пред резонанца Јупитер/Сатурн 2:1<br />б) Расејување на објекти од Кајперовиот Појас во Сончевиот Систем по орбиталното поместување на Нептун

в) По исфрлањето на телата на Кајперовиот Појас од страна на Јупитер<br />{{legend-line|2px solid lime|Орбита на Јупитер}}
{{legend-line|2px solid goldenrod|Орбита на Сатурн}}
{{legend-line|2px solid cyan|Орбита на Уран}}
{{legend-line|2px solid blue|Орбита на Нептун}}]]

Преселбата на надворешните планети е исто така неопходна за да се земе предвид постоењето и својствата на најоддалечените региони на Сончевиот Систем.<ref name="Levison2007"/> [[Заднептунец|Надвор од Нептун]], Сончевиот Систем продолжува во [[Кајперов Појас|Кајперовиот Појас]], [[Расеан Диск|расфрланиот диск]] и [[Ортов Облак|Ортовиот Облак]], три ретки популации на мали ледени тела за кои се смета дека се точките на потекло за повеќето набљудувани [[Комета|комети]]. На нивното растојание од Сонцето, насобирањето било премногу бавно за да дозволи планетите да се образуваат пред да се распрсне сончевата маглина, и на тој начин на почетниот диск немало доволно густина на маса за да се консолидира во планета.<ref name="Taylor2001"/> Кајперовиот Појас се наоѓа помеѓу 30 и 55&nbsp;AU од Сонцето, додека подалечниот расеан диск се протега на над 100&nbsp;AU,<ref name="Levison2007" /> и далечниот Ортов Облак започнува на околу 50.000&nbsp;AU.<ref>{{Наведен arXiv|date=3 February 2008}}</ref> Меѓутоа, првично, Кајперовиот Појас бил многу погуст и поблиску до Сонцето, со надворешен раб на приближно 30&nbsp;AU. Неговиот внатрешен раб би бил малку подалеку од орбитите на [[Уран]] и [[Нептун]], кои пак биле многу поблиску до Сонцето кога се образување (најверојатно во опсег од 15-20&nbsp;AU), а во 50% од симулациите завршиле на спротивни локации, при што Уран е подалеку од Сонцето отколку Нептун.<ref name="Gomes"/><ref name="Levison2007" /><ref name="Tsiganis05">
{{Наведено списание|last=Tsiganis|first=K.|last2=Gomes|first2=R.|last3=Morbidelli|first3=A.|last4=F. Levison|first4=H.|date=2005|title=Origin of the orbital architecture of the giant planets of the Solar System|url=https://www-n.oca.eu/morby/papers/nature-papers-5-26-05.pdf|journal=Nature|volume=435|issue=7041|pages=459–461|bibcode=2005Natur.435..459T|doi=10.1038/nature03539|pmid=15917800}}</ref>

Според [[Нички модел|моделот Ница]], по образувањето на Сончевиот Систем, орбитите на сите џиновски планети продолжиле бавно да се менуваат, под влијание на нивната интеракција со големиот број преостанати планетезимали. По 500-600 г&nbsp;милиони години Јупитер и Сатурн паднале во резонанца 2:1: Сатурн кружел околу Сонцето еднаш на секои две орбити на Јупитер.<ref name="Levison2007"/> Оваа резонанца создала гравитациски притисок врз надворешните планети, веројатно предизвикувајќи го Нептун да премине покрај Уран и да се упати во древниот [[Кајперов Појас]].<ref name="Tsiganis05"/> Планетите го расеале поголемиот дел од малите ледени тела навнатре, додека самите се движиле нанадвор. Овие планетезимали потоа се распрснале од следната планета на која наишле на сличен начин, придвижувајќи ги орбитите на планетите нанадвор додека тие се движеле навнатре.<ref name="Levison2007" /> Овој процес продолжил сè додека планетезималите не стапиле во интеракција со [[Јупитер]], чија огромна гравитација ги испратило во високо елипсовидни орбити или дури ги исфрлил директно од Сончевиот Систем. Ова предизвикало Јупитер малку да се придвижи навнатре. <ref group="б">The reason that Saturn, Uranus and Neptune all moved outward whereas Jupiter moved inward is that Jupiter is massive enough to eject planetesimals from the Solar System, while the other three outer planets are not. To eject an object from the Solar System, Jupiter transfers energy to it, and so loses some of its own orbital energy and moves inwards. When Neptune, Uranus and Saturn perturb planetesimals outwards, those planetesimals end up in highly eccentric but still bound orbits, and so can return to the perturbing planet and possibly return its lost energy. On the other hand, when Neptune, Uranus and Saturn perturb objects inwards, those planets gain energy by doing so and therefore move outwards. More importantly, an object being perturbed inwards stands a greater chance of encountering Jupiter and being [[Interstellar comet|ejected]] from the Solar System, in which case the energy gains of Neptune, Uranus and Saturn obtained from their inwards deflections of the ejected object become permanent.</ref> Оние објекти расеани од Јупитер во високо елиптични орбити го образувале [[Ортов Облак|Ортовиот Облак]];<ref name="Levison2007" /> тие објекти расеани во помал степен од преселничкиот [[Нептун]] го образувале сегашниот [[Кајперов Појас]] и [[расеан диск]].<ref name="Levison2007" /> Ова сценарио ја објаснува сегашната мала маса на Кајперовиот Појас и расфрланиот диск. Некои од расеаните објекти, вклучително и [[Плутон (џуџеста планета)|Плутон]], станале гравитациски врзани за орбитата на Нептун, принудувајќи ги во резонанции со средно движење.<ref name="Malhorta1995">{{Наведено списание|last=R. Malhotra|year=1995|title=The Origin of Pluto's Orbit: Implications for the Solar System Beyond Neptune|journal=Astronomical Journal|volume=110|pages=420|arxiv=astro-ph/9504036|bibcode=1995AJ....110..420M|doi=10.1086/117532}}</ref> На крајот, триењето во планезималниот диск ги направил орбитите на [[Уран]] и [[Нептун]] повторно кружни.<ref name="Levison2007" /><ref name="fogg_nelson">{{Наведено списание|last=M. J. Fogg|last2=R. P. Nelson|year=2007|title=On the formation of terrestrial planets in hot-Jupiter systems|journal=Astronomy & Astrophysics|volume=461|issue=3|pages=1195–1208|arxiv=astro-ph/0610314|bibcode=2007A&A...461.1195F|doi=10.1051/0004-6361:20066171}}</ref>

За разлика од надворешните планети, се смета дека внатрешните планети не мигрирале значително во текот на староста на Сончевиот Систем, бидејќи нивните орбити останале стабилни по периодот на џиновските удари.

Друго прашање е зошто Марс излегол толку мал во споредба со Земјата. Студијата на Југозападниот истражувачки институт, Сан Антонио, Тексас, објавена на 6 јуни 2011 година предлага дека [[Јупитер]] мигрирал навнатре до 1,5&nbsp;AU. По настанокот на [[Сатурн]], мигрирал навнатре и ја воспоставил средната резонанца на движењето 2:3 со [[Јупитер]], студијата претпоставува дека двете планети мигрирале назад на нивните сегашни позиции. Така, Јупитер би потрошил голем дел од материјалот што би создал поголем Марс. Истите симулации ги репродуцираат и одликите на современиот астероиден појас, со суви астероиди и објекти богати со вода слични на комети.<ref>{{Наведено списание|last=Walsh, K. J.|last2=Morbidelli, Alessandro|last3=Raymond, S. N.|last4=O'Brien, D. P.|last5=Mandell, A. M.|year=2011|title=A low mass for Mars from Jupiter's early gas-driven migration|journal=Nature|volume=475|issue=7355|pages=206–209|arxiv=1201.5177|bibcode=2011Natur.475..206W|doi=10.1038/nature10201|pmid=21642961}}</ref> Сепак, не е јасно дали условите во сончевата маглина би им дозволиле на Јупитер и Сатурн да се вратат на нивните сегашни позиции, а според сегашните проценки оваа можност изгледа неверојатна.<ref name="dangelo_marzari_2012">{{Наведено списание|last=D'Angelo|first=G.|last2=Marzari, F.|year=2012|title=Outward Migration of Jupiter and Saturn in Evolved Gaseous Disks|journal=The Astrophysical Journal|volume=757|issue=1|pages=50 (23 pp.)|arxiv=1207.2737|bibcode=2012ApJ...757...50D|doi=10.1088/0004-637X/757/1/50}}</ref> Покрај тоа, постојат алтернативни објаснувања за малата маса на Марс.<ref name="Chambers2013">{{Наведено списание|last=Chambers|first=J. E.|year=2013|title=Late-stage planetary accretion including hit-and-run collisions and fragmentation|journal=Icarus|volume=224|issue=1|pages=43–56|bibcode=2013Icar..224...43C|doi=10.1016/j.icarus.2013.02.015}}</ref><ref name="Izidoro2014">{{Наведено списание|last=Izidoro|first=A.|last2=Haghighipour, N.|last3=Winter, O. C.|last4=Tsuchida, M.|year=2014|title=Terrestrial Planet Formation in a Protoplanetary Disk with a Local Mass Depletion: A Successful Scenario for the Formation of Mars|journal=The Astrophysical Journal|volume=782|issue=1|pages=31, (20 pp.)|arxiv=1312.3959|bibcode=2014ApJ...782...31I|doi=10.1088/0004-637X/782/1/31}}</ref><ref name="fischer2014">{{Наведено списание|last=Fischer|first=R. A.|last2=Ciesla, F. J.|year=2014|title=Dynamics of the terrestrial planets from a large number of N-body simulations|journal=Earth and Planetary Science Letters|volume=392|pages=28–38|bibcode=2014E&PSL.392...28F|doi=10.1016/j.epsl.2014.02.011}}</ref>

=== Доцно бомбардирање ===
[[Податотека:Barringer_Crater_aerial_photo_by_USGS.jpg|лево|мини| Метеорски кратер во Аризона. Создаден пред 50.000 години од удар на околу 50 метри, покажува дека зголемувањето на Сончевиот Систем не е завршено.]]
Гравитациското нарушување од преселбата на надворешните планети би испратило голем број на астероиди во внатрешниот Сончев Систем, сериозно исцрпувајќи го првобитниот појас додека не ја достигне денешната екстремно мала маса.<ref name="OBrien2007"/> Овој настан можеби го предизвикал доцното тешко бомбардирање што се случило пред околу 4 милијарди години, 500-600&nbsp;милиони години по настанокот на Сончевиот Систем.<ref name="Gomes"/><ref name="shuffle">{{Наведена мрежна страница|url=http://www.agiweb.org/geotimes/june05/WebExtra060705.html|title=Orbital shuffle for early solar system|last=Kathryn Hansen|year=2005|work=Geotimes|accessdate=2006-06-22}}</ref> Овој период на силно бомбардирање траел неколку стотици милиони години и е евидентен во кратерот кој сè уште е видлив на геолошки мртвите тела на внатрешниот Сончев Систем како што се Месечината и Меркур.<ref name="Gomes" /><ref>{{Наведена мрежна страница|url=https://history.nasa.gov/SP-467/ch3.htm|title=Chronology of Planetary surfaces|work=NASA History Division|accessdate=2008-03-13}}</ref> Најстариот познат доказ за [[Живот|живот на Земјата]] датира од 3.8 милијарди години - речиси веднаш по крајот на доцното тешко бомбардирање.

Се смета дека влијанијата се редовен дел од развојот на Сончевиот Систем. Дека тие продолжуваат да се случуваат сведочи судирот на [[Комета Шумејкер-Леви 9|кометата Шумејкер-Леви 9]] со [[Јупитер]] во 1994 година, настанот на удар на Јупитер во 2009 година[[Тунгуска експлозија|, настанот Тунгуска]], метеорот Чељабинск и ударот што го создал кратерот во [[Аризона]]. Процесот на [[насобирање]], според тоа, не е завршен и сè уште може да претставува закана за животот на Земјата.<ref>{{Наведено списание|last=Clark R. Chapman|year=1996|title=The Risk to Civilization From Extraterrestrial Objects and Implications of the Shoemaker-Levy 9 Comet Crash|url=http://www.geologie.ac.at/filestore/download/AB0053_051_A.pdf|journal=Abhandlungen der Geologischen Bundeanstalt, Wien|volume=53|pages=51–54|issn=0016-7800|archive-url=https://web.archive.org/web/20080910084647/http://www.geologie.ac.at/filestore/download/AB0053_051_A.pdf|archive-date=2008-09-10|access-date=2008-05-06}}</ref><ref name="Agnor2006">{{Наведено списание|last=Craig B. Agnor|last2=Hamilton P. Douglas|year=2006|title=Neptune's capture of its moon Triton in a binary-planet gravitational encounter|url=http://www.es.ucsc.edu/~cagnor/papers_pdf/2006AgnorHamilton.pdf|journal=Nature|volume=441|issue=7090|pages=192–194|bibcode=2006Natur.441..192A|doi=10.1038/nature04792|pmid=16688170|archive-url=https://web.archive.org/web/20070621182809/http://www.es.ucsc.edu/~cagnor/papers_pdf/2006AgnorHamilton.pdf|archive-date=2007-06-21}}</ref>

Во текот на развојот на Сончевиот Систем, [[Комета|кометите]] биле исфрлени од внатрешниот Сончев Систем од гравитацијата на џиновските планети и испратиле илјадници АЕ нанадвор за да го образуваат [[Ортов Облак|Ортовиот Облак]], сферичен надворешен рој од јадра на кометите на најоддалечениот дел од гравитациското влечење на Сонцето. На крајот, по околу 800 милиони години, гравитациското нарушување предизвикано од [[галактичка плима|галактичките плими]], ѕвездите што минуваат и џиновските молекуларни облаци почнале да го осиромашуваат облакот, испраќајќи комети во внатрешниот Сончев Систем.<ref name="Morbidelli2006">{{Наведен arXiv|title=Origin and dynamical evolution of comets and their reservoirs}}</ref> Се смета дека развојот на надворешниот Сончев Систем, исто така, била под влијание на вселенските атмосферски влијанија од сончевиот ветер, микрометеоритите и неутралните компоненти на меѓуѕвездената средина.<ref>{{Наведено списание|last=Beth E. Clark|last2=Robert E. Johnson|year=1996|title=Interplanetary Weathering: Surface Erosion in Outer Space|url=http://www.agu.org/sci_soc/EISclark.html|journal=[[Eos (journal)|Eos, Transactions, American Geophysical Union]]|volume=77|issue=15|pages=141|bibcode=1996EOSTr..77Q.141C|doi=10.1029/96EO00094|archive-url=https://web.archive.org/web/20080306012954/http://www.agu.org/sci_soc/EISclark.html|archive-date=March 6, 2008|access-date=2008-03-13}}</ref>

Развојот на астероидниот појас по доцното тешко бомбардирање главно била управувана од судири.  Предметите со голема маса имаат доволно гравитација за да го задржат секој материјал исфрлен од насилен судир. Во астероидниот појас тоа обично не е случај. Како резултат на тоа, многу поголеми предмети се разбиени, а понекогаш и понови предмети се ковале од остатоците во помалку насилни судири.<ref name="Bottke2005b" /> Месечините околу некои астероиди моментално може да се објаснат само како консолидација на материјал исфрлен од матичниот објект без доволно енергија за целосно да избега од неговата гравитација.<ref>{{Наведена мрежна страница|url=https://history.nasa.gov/SP-345/ch4.htm|title=The Small Bodies|last=H. Alfvén|last2=G. Arrhenius|date=1976|work=SP–345 Evolution of the Solar System|publisher=NASA|accessdate=2007-04-12}}</ref>

== Месечини ==
{{Главна|Хипотеза на џиновски удар}}
Месечините постојат околу повеќето планети и многу други тела на Сончевиот Систем. Овие [[Природен сателит|природни сателити]] потекнуваат од еден од трите можни механизми:

* Сообразба од [[околупланетарен диск]] (само во случаите на џиновските планети);
* Образба од ударни остатоци (со оглед на доволно голем удар под плиток агол); и
* Заробување на предмет што поминува.

[[Податотека:Artist's_concept_of_collision_at_HD_172555.jpg|лево|мини| Концепција на уметникот за [[Хипотеза на џиновски удар|џиновскиот удар]] се смета дека ја образувал [[Месечина]]та]]
Јупитер и Сатурн имаат неколку големи месечини, како што се [[Ија (месечина)|Ија]], [[Европа (месечина)|Европа]], [[Ганимед (месечина)|Ганимед]] и [[Титан (месечина)|Титан]], кои можеби потекнуваат од дисковите околу секоја џиновска планета на ист начин како што планетите настанале од дискот околу Сонцето.<ref name="arxiv0812">{{Наведена книга|title=Origin of Europa and the Galilean Satellites|last=Canup, Robin M.|last2=Ward, William R.|date=2008-12-30|publisher=University of Arizona Press|isbn=978-0-8165-2844-8|page=59|arxiv=0812.4995|bibcode=2009euro.book...59C}}</ref><ref name="dangelo_podolak_2015">{{Наведено списание|last=D'Angelo|first=G.|last2=Podolak, M.|date=2015|title=Capture and Evolution of Planetesimals in Circumjovian Disks|journal=The Astrophysical Journal|volume=806|issue=1|pages=29pp|arxiv=1504.04364|bibcode=2015ApJ...806..203D|doi=10.1088/0004-637X/806/2/203}}</ref><ref>{{Наведено списание|last=N. Takato|last2=S. J. Bus|displayauthors=etal|year=2004|title=Detection of a Deep 3-<math>\mu</math>m Absorption Feature in the Spectrum of Amalthea (JV)|journal=Science|volume=306|issue=5705|pages=2224–7|bibcode=2004Sci...306.2224T|doi=10.1126/science.1105427|pmid=15618511}}<br /><br />
See also {{Наведени вести|url=http://www.universetoday.com/2004/12/24/jovian-moon-was-probably-captured/|title=Jovian Moon Was Probably Captured|last=Fraser Cain|date=24 December 2004|work=Universe Today|access-date=2008-04-03|archive-url=https://web.archive.org/web/20080130030816/http://www.universetoday.com/2004/12/24/jovian-moon-was-probably-captured/ <!-- Bot retrieved archive -->|archive-date=2008-01-30}}</ref> На ова потекло укажуваат големите димензии на месечините и нивната близина до планетата. Овие атрибути е невозможно да се постигнат преку заробување, додека гасната природа на примарните, исто така, го прави неверојатно образување од остатоци од судир. Надворешните месечини на џиновските планети имаат тенденција да бидат мали и имаат [[Орбитално занесување|ексцентрични]] орбити со произволни склоности. Ова се одликите што се очекуваат од заробените тела.<ref>{{Наведена мрежна страница|url=http://www.dtm.ciw.edu/sheppard/satellites/|title=The Giant Planet Satellite and Moon Page|last=Scott S. Sheppard|work=Personal web page|archive-url=https://web.archive.org/web/20080311120653/http://www.dtm.ciw.edu/sheppard/satellites/|archive-date=2008-03-11|accessdate=2008-03-13}}</ref> Повеќето такви месечини орбитираат во насока спротивна од ротацијата на нивната примарна. Најголемата неправилна месечина е нептуновата месечина [[Тритон (месечина)|Тритон]], за која се смета дека е заробен објект од [[Кајперов Појас|Кајперовиот Појас]].<ref name="Agnor2006"/>

Месечините од цврсти тела на Сончевиот Систем се создадени и од судири и од заробување. Се смета дека двете мали месечини на [[Марс (планета)|Марс]][[Дејмос|, Дејмос]] и [[Фобос]][[Астероид|,]] се заробени [[астероид]]и. {{Sfn|Zeilik|Gregory|1998}} Се смета дека Земјината [[Месечина]] настанала како резултат на единечен, голем директен [[Хипотеза на џиновски удар|судир]].<ref name="Canup2005" /><ref>{{Наведено списание|last=D. J. Stevenson|year=1987|title=Origin of the moon&nbsp;–&nbsp;The collision hypothesis|url=http://pdfs.semanticscholar.org/6cd0/5a92552fe0b618abbb1dbb1a8dba79acbba5.pdf|journal=Annual Review of Earth and Planetary Sciences|volume=15|issue=1|pages=271–315|bibcode=1987AREPS..15..271S|doi=10.1146/annurev.ea.15.050187.001415|archive-url=https://web.archive.org/web/20200412143819/http://pdfs.semanticscholar.org/6cd0/5a92552fe0b618abbb1dbb1a8dba79acbba5.pdf|archive-date=2020-04-12}}</ref> Објектот што удира веројатно имал маса споредлива со онаа на Марс, а ударот веројатно се случил при крајот на периодот на џиновски удари. Судирот започнал во орбитата дел од обвивката на ударникот, кој потоа се споил во Месечината.<ref name="Canup2005">{{Наведено списание|last=R. M. Canup|last2=E. Asphaug|year=2001|title=Origin of the Moon in a giant impact near the end of the Earth's formation|journal=Nature|volume=412|issue=6848|pages=708–12|bibcode=2001Natur.412..708C|doi=10.1038/35089010|pmid=11507633}}</ref> Ударот веројатно бил последен во серијата спојувања што ја образувало Земјата. Понатаму се претпоставува дека објектот со големина на Марс можеби се образувал на една од стабилните [[Лагранжова точка|Лагранжови точки]] Земја-Сонце (или {{L4}} или {{L5}} ) и се оддалечил од својата позиција.<ref>{{Наведена мрежна страница|url=http://www.psrd.hawaii.edu/Dec98/OriginEarthMoon.html|title=Origin of the Earth and Moon|last=G. Jeffrey Taylor|date=31 December 1998|work=Planetary Science Research Discoveries|publisher=Hawaii Institute of Geophysics & Planetology|accessdate=2007-07-25}}</ref> Месечините на [[Заднептунец|заднептунските објекти]] на  [[Плутон (џуџеста планета)|Плутон]] ([[Харон (месечина)|Харон]]) и Орк (Вант) можеби се образувале со помош на голем судир: системите Плутон-Харон, Орк-Вант и Земја-Месечина се невообичаени во Сончевиот Систем по тоа што сателитот масата е најмалку 1% од онаа на поголемото тело.<ref name="impact_Pluto">{{Наведено списание|last=Robin M. Canup|date=28 January 2005|title=A Giant Impact Origin of Pluto-Charon|url=https://authors.library.caltech.edu/51983/7/Canup.SOM.pdf|journal=Science|volume=307|issue=5709|pages=546–550|bibcode=2005Sci...307..546C|doi=10.1126/science.1106818|pmid=15681378}}</ref><ref>{{Наведено списание|last=Brown|first=M. E.|last2=Ragozzine|first2=D.|last3=Stansberry|first3=J.|last4=Fraser|first4=W. C.|year=2010|title=The Size, Density, and Formation of the Orcus-Vanth System in the Kuiper Belt|journal=The Astronomical Journal|volume=139|issue=6|pages=2700–2705|arxiv=0910.4784|bibcode=2010AJ....139.2700B|doi=10.1088/0004-6256/139/6/2700}}</ref>

== Иднина ==
Астрономите проценуваат дека моменталната состојба на Сончевиот Систем нема драстично да се промени додека Сонцето не го спои речиси целото водородно гориво во неговото јадро во [[хелиум]], започнувајќи го [[Ѕвезден развој|својот развој]] од главната низа на [[Херцшпрунг-Раселов дијаграм|Херцшпрунг-Раселовиот дијаграм]] и во фазата на [[Црвен џин|црвениот џин.]] Сончевиот Систем ќе продолжи да се развива дотогаш. На крајот, Сонцето веројатно ќе се прошири доволно за да ги совлада внатрешните планети ([[Меркур]], [[Венера]], можеби и [[Земјата]]), но не и надворешните планети, вклучувајќи ги [[Јупитер]] и [[Сатурн]]. Потоа, Сонцето би се намалило на големина на [[бело џуџе]], а надворешните планети и нивните месечини би продолжиле да кружат околу овој минијатурен сончев остаток. Овој иден развој може да биде сличен на забележаното детектирање на MOA-2010-BLG-477L b, вонсончева планета со големина на Јупитер која кружи околу својата бела џуџеста ѕвезда MOA-2010-BLG-477L .<ref name="NAT-20211013">{{Наведено списание|last=Blackman, J. W.|displayauthors=et al.|date=13 October 2021|title=A Jovian analogue orbiting a white dwarf star|url=https://www.nature.com/articles/s41586-021-03869-6|journal=Nature|volume=598|issue=7880|pages=272–275|arxiv=2110.07934|bibcode=2021Natur.598..272B|doi=10.1038/s41586-021-03869-6|pmid=34646001|access-date=14 October 2021}}</ref><ref name="KO-20211013">{{Наведени вести|url=https://keckobservatory.org/white-dwarf-system/|title=A Crystal Ball Into Our Solar System's Future - Giant Gas Planet Orbiting a Dead Star Gives Glimpse Into the Predicted Aftermath of our Sun's Demise|last=Blackman|first=Joshua|date=13 October 2021|work=[[Keck Observatory]]|access-date=14 October 2021|last2=Bennett|first2=David|last3=Beaulieu|first3=Jean-Philippe}}</ref><ref name="NYT-20211013">{{Наведени вести|url=https://www.nytimes.com/2021/10/13/science/white-dwarf-planet.html|title=Astronomers Found a Planet That Survived Its Star's Death - The Jupiter-size planet orbits a type of star called a white dwarf, and hints at what our solar system could be like when the sun burns out.|last=Ferreira|first=Becky|date=13 October 2021|work=[[The New York Times]]|access-date=14 October 2021}}</ref>

=== Долгорочна стабилност ===
Сончевиот Систем е хаотичен во временските размери од милион и милијарди години,<ref name="laskar94">{{Наведено списание|last=J. Laskar|year=1994|title=Large-scale chaos in the solar system|journal=Astronomy and Astrophysics|volume=287|pages=L9–L12|bibcode=1994A&A...287L...9L}}</ref> со орбитите на планетите отворени за долгорочни варијации. Еден значаен пример за овој хаос е системот Нептун-Плутон, кој лежи во орбитална резонанца 3:2. Иако самата резонанца ќе остане стабилна, станува невозможно да се предвиди позицијата на Плутон со кој било степен на точност повеќе од 10-20&nbsp;милиони години во иднината.<ref>{{Наведено списание|last=Gerald Jay Sussman|last2=Jack Wisdom|year=1988|title=Numerical evidence that the motion of Pluto is chaotic|url=http://groups.csail.mit.edu/mac/users/wisdom/pluto-chaos.pdf|journal=Science|volume=241|issue=4864|pages=433–437|bibcode=1988Sci...241..433S|doi=10.1126/science.241.4864.433|pmid=17792606|hdl-access=free}}</ref> Друг пример е Земјиниот [[осен наклон]], кое поради триењето кое се подигнува во обвивката на Земјата со плимните интеракции со Месечината, е непресметливо од одреден момент помеѓу 1,5 и 4,5 милијарди години од сега.<ref>{{Наведено списание|last=O. Neron de Surgy|last2=J. Laskar|date=February 1997|title=On the long term evolution of the spin of the Earth|journal=Astronomy and Astrophysics|volume=318|pages=975–989|bibcode=1997A&A...318..975N}}</ref>

Орбитите на надворешните планети се хаотични во подолги временски размери, со лјапуновско време во опсег од 2-230&nbsp;милиони години.<ref name="hayes07">{{Наведено списание|last=Wayne B. Hayes|year=2007|title=Is the outer Solar System chaotic?|journal=Nature Physics|volume=3|issue=10|pages=689–691|arxiv=astro-ph/0702179|bibcode=2007NatPh...3..689H|doi=10.1038/nphys728}}</ref> Во сите случаи тоа значи дека позицијата на планетата долж нејзината орбита на крајот станува невозможно да се предвиди со секаква сигурност (така, на пример, времето на зимата и летото стануваат неизвесни), но во некои случаи самите орбити може драматично да се променат. Таквиот хаос најсилно се манифестира како промени во [[Орбитално занесување|ексцентричноста]], при што орбитите на некои планети стануваат значително повеќе или помалку [[Елипса|елипсовидни]].<ref name="Stewart1997">{{Наведена книга|title=Does God Play Dice?|last=Stewart|first=Ian|date=1997|publisher=Penguin Books|isbn=0-14-025602-4|edition=2|pages=246–249}}</ref>

Сончевиот Систем е стабилен по тоа што ниту една од планетите најверојатно нема да се судри една со друга или да биде исфрлена од системот во следните неколку милијарди години.<ref name="hayes07"/> Надвор од ова, во рок од пет милијарди години или повеќе, ексцентричноста на Марс може да порасне на околу 0,2, така што тој лежи на орбитата што ја преминува Земјата, што ќе доведе до потенцијален судир. Во истиот временски период, ексцентричноста на Меркур може да порасне уште повеќе, а блиската средба со Венера теоретски би можела целосно да ја исфрли од Сончевиот Систем <ref name="laskar94"/> или да ја испрати на патека на судир со [[Венера (планета)|Венера]] или [[Земја (планета)|Земјата]].<ref>{{Наведени вести|url=https://www.newscientist.com/article/dn13757-solar-system-could-go-haywire-before-the-sun-dies.html|title=The solar system could go haywire before the sun dies|last=David Shiga|date=23 April 2008|work=NewScientist.com News Service|access-date=2008-04-28}}</ref> Ова може да се случи во рок од милијарда години, според нумеричките симулации во кои орбитата на Меркур е нарушена.<ref name="Batygin">{{Наведено списание|last=Batygin|first=K.|last2=Laughlin|first2=G.|year=2008|title=On the Dynamical Stability of the Solar System|journal=The Astrophysical Journal|volume=683|issue=2|pages=1207–1216|arxiv=0804.1946|bibcode=2008ApJ...683.1207B|doi=10.1086/589232}}</ref>

=== Системи Месечина-прстен ===
Развојот на месечевите системи е водена од [[Плима и осека|плимните сили]]. Месечината ќе подигне [[Плимна сила|плимна испакнатост]] во објектот што орбитира (примарниот) поради диференцијалната гравитациска сила низ пречникот на примарната. Ако месечината се врти во иста насока како и ротацијата на планетата и планетата ротира побрзо од орбиталниот период на Месечината, испакнатоста постојано ќе се влече пред Месечината.

Земјата и нејзината Месечина се еден пример за оваа конфигурација. Денес, Месечината е плимно сврзана за Земјата; една од нејзините вртежи околу Земјата (во моментов околу 29 дена) е еднаква на една нејзина ротација околу нејзината оска, така што секогаш покажува едно лице кон Земјата. Месечината ќе продолжи да се повлекува од Земјата, а вртењето на Земјата ќе продолжи постепено да се забавува. Други примери се галилеевите месечини на [[Јупитер]] (како и многу помали месечини на Јупитер) <ref>{{Наведено списание|last=A. Gailitis|year=1980|title=Tidal Heating of Io and orbital evolution of the Jovian satellites|journal=Monthly Notices of the Royal Astronomical Society|volume=201|issue=2|pages=415–420|bibcode=1982MNRAS.201..415G|doi=10.1093/mnras/201.2.415|doi-access=free}}</ref> и повеќето од поголемите месечини на [[Сатурн (планета)|Сатурн]].<ref>{{Наведено списание|last=R. Bevilacqua|last2=O. Menchi|last3=A. Milani|displayauthors=etal|date=April 1980|title=Resonances and close approaches. I. The Titan-Hyperion case|journal=Earth, Moon, and Planets|volume=22|issue=2|pages=141–152|bibcode=1980M&P....22..141B|doi=10.1007/BF00898423}}</ref>
[[Податотека:Voyager_2_Neptune_and_Triton.jpg|мини| Нептун и неговата месечина [[Тритон (месечина)|Тритон]], преземени од ''Војаџер 2''. Орбитата на Тритон на крајот ќе го одведе во рамките на [[Рошова граница|границата]] на Нептун, образувајќи  нов систем на прстени.]]

Не постои консензус за механизмот на образување на прстените на Сатурн. Иако теоретските модели покажале дека прстените најверојатно се образувале рано во историјата на Сончевиот Систем,<ref name="Tiscareno">{{Наведена книга|url=http://refworks.springer.com/mrw/index.php?id=1654|title=Planets, Stars and Stellar Systems|last=Tiscareno|first=M. S.|date=2012-07-04|publisher=Springer|isbn=978-94-007-5605-2|editor-last=Kalas|editor-first=P.|pages=61–63|chapter=Planetary Rings|arxiv=1112.3305v2|doi=10.1007/978-94-007-5606-9_7|access-date=2012-10-05|editor-last2=French|editor-first2=L.}}</ref> податоците од вселенското летало ''[[Касини-Хајгенс]]'' сугерираат дека тие се образувале релативно доцна.<ref name="IessMilitzer2019">{{Наведено списание|last=Iess|first=L.|last2=Militzer|first2=B.|last3=Kaspi|first3=Y.|last4=Nicholson|first4=P.|last5=Durante|first5=D.|last6=Racioppa|first6=P.|last7=Anabtawi|first7=A.|last8=Galanti|first8=E.|last9=Hubbard|first9=W.|year=2019|title=Measurement and implications of Saturn's gravity field and ring mass|url=https://repository.arizona.edu/bitstream/10150/633328/1/aat2965_CombinedPDF_v4.pdf|journal=Science|volume=364|issue=6445|pages=eaat2965|bibcode=2019Sci...364.2965I|doi=10.1126/science.aat2965|pmid=30655447|doi-access=free}}</ref>

=== Сонцето и планетарните средини ===
На долг рок, најголемите промени во Сончевиот Систем ќе дојдат од промените на самото Сонце како што старее. Како што Сонцето гори преку снабдувањето со водородно гориво, станува пожешко и го согорува преостанатото гориво уште побрзо. Како резултат на тоа, Сонцето станува посветло со брзина од десет проценти на секои 1,1&nbsp;милијарди години.<ref name="scientist">{{Наведени вести|url=https://www.newscientist.com/article/mg14219191.900.html|title=Science: Fiery future for planet Earth|last=Jeff Hecht|date=2 April 1994|work=New Scientist|access-date=2007-10-29|issue=1919|page=14}}</ref> За околу 600 милиони години, светлината на Сонцето ќе го наруши [[Јаглероден циклус|јаглеродниот циклус]] на Земјата до точка каде што дрвјата и шумите (C3 фотосинтетичкиот растителен свет) повеќе нема да можат да преживеат; и за околу 800 милиони години, Сонцето ќе го убие целиот комплексен живот на површината на Земјата и во океаните. За 1,1 милијарда години, зголеменото зрачење на Сонцето ќе предизвика нејзината [[Животопогоден појас|околуѕвездена зона]] погодна за живот да се движи кон надвор, што ќе ја направи површината на Земјата премногу жешка за природно да постои течна вода. Во овој момент, целиот живот ќе се сведе на едноклеточни организми.<ref name="Schroder2008"/> Испарувањето на водата, моќен [[Стакленички гасови|стакленички гас]], од површината на океаните може да го забрза зголемувањето на температурата, што потенцијално ќе стави крај на целиот живот на Земјата уште порано.<ref>{{Наведена мрежна страница|url=http://www.cicero.uio.no/fulltext/index_e.aspx?id=2737|title=Our changing solar system|last=Knut Jørgen|last2=Røed Ødegaard|year=2004|work=Centre for International Climate and Environmental Research|archive-url=https://web.archive.org/web/20081009015241/http://www.cicero.uio.no/fulltext/index_e.aspx?id=2737|archive-date=2008-10-09|accessdate=2008-03-27}}</ref> За тоа време, можно е со постепено зголемување на температурата на површината на Марс, јаглерод диоксид и вода моментално замрзнати под површинскиот реголит да се испуштат во атмосферата, создавајќи [[ефект на стаклена градина]] што ќе ја загрева планетата додека не постигне услови паралелни со Земјата денес, обезбедувајќи потенцијално идно живеалиште за живот.<ref name="mars">{{Наведена книга|url=https://books.google.com/books?id=0QY0U6qJKFUC&q=mars+future+%22billion+years%22+sun&pg=PA509|title=Mars: A Warmer, Wetter Planet|last=Jeffrey Stuart Kargel|date=2004|publisher=Springer|isbn=1-85233-568-8|access-date=2007-10-29}}</ref> За 3,5&nbsp;милијарди години од сега, условите на површината на Земјата ќе бидат слични на оние на Венера денес.<ref name="scientist" />
[[Податотека:Sun red giant mk.svg|лево|мини|Големината на Сонцето денес во споредба со неговата проценета идна големина како [[црвен џин]].]]
За околу 5,4&nbsp;милијарди години од денес, јадрото на Сонцето ќе стане доволно жешко за да предизвика [[јадрено соединување]] на [[водород]] во неговата околна обвивка.<ref name="Schroder2008"/> Ова ќе предизвика надворешните слоеви на ѕвездата значително да се прошират, а ѕвездата ќе влезе во фаза од својот живот во која се нарекува [[црвен џин]]. {{Sfn|Zeilik|Gregory|1998}} <ref>{{Наведена мрежна страница|url=http://heasarc.gsfc.nasa.gov/docs/objects/cvs/cvstext.html|title=Introduction to Cataclysmic Variables (CVs)|year=2006|work=NASA Goddard Space Center|accessdate=2006-12-29}}</ref> Во рок од 7,5&nbsp;милијарди години, Сонцето ќе се прошири до полупречник од 1,2&nbsp;AU-256 пати поголема од нејзината сегашна големина. На врвот на гранката на црвениот џин, како резултат на значително зголемената површина, површината на Сонцето ќе биде многу поладна (околу 2600&nbsp;К) од сега и неговата [[Сјајност|осветленост]] многу поголема - до 2.700&nbsp; од сегашните сончеви осветлености. За дел од својот живот на црвениот џин, Сонцето ќе има силен [[ѕвезден ветер]] кој ќе однесе околу 33% од неговата маса.<ref name="Schroder2008"/><ref name="sun_future">{{Наведено списание|last=I. J. Sackmann|last2=A. I. Boothroyd|last3=K. E. Kraemer|year=1993|title=Our Sun. III. Present and Future|journal=Astrophysical Journal|volume=418|pages=457|bibcode=1993ApJ...418..457S|doi=10.1086/173407}}</ref> {{Sfn|Zeilik|Gregory|1998}} За време на овие времиња, можно е [[Сатурн (планета)|Сатурновата]] месечина [[Титан (месечина)|Титан]] да постигне температури на површината неопходна за одржување на животот.<ref name="Titan">{{Наведено списание|last=Ralph D. Lorenz|last2=Jonathan I. Lunine|last3=Christopher P. McKay|year=1997|title=Titan under a red giant sun: A new kind of "habitable" moon|url=http://www.lpl.arizona.edu/~rlorenz/redgiant.pdf|journal=Geophysical Research Letters|volume=24|issue=22|pages=2905–8|bibcode=1997GeoRL..24.2905L|citeseerx=10.1.1.683.8827|doi=10.1029/97GL52843|pmid=11542268|access-date=2008-03-21|archive-date=2011-07-24|archive-url=https://web.archive.org/web/20110724173621/http://www.lpl.arizona.edu/~rlorenz/redgiant.pdf|url-status=dead}}</ref><ref>{{Наведена мрежна страница|url=http://www.astronomytoday.com/astronomy/sun.html|title=Sun, the solar system's only star|last=Marc Delehanty|work=Astronomy Today|accessdate=2006-06-23}}</ref>

Како што Сонцето се шири, тоа ќе ги проголта планетите [[Меркур (планета)|Меркур]] и [[Венера (планета)|Венера]].<ref name="Rybicki2001">{{Наведено списание|last=K. R. Rybicki|last2=C. Denis|date=2001|title=On the Final Destiny of the Earth and the Solar System|journal=Icarus|volume=151|issue=1|pages=130–137|bibcode=2001Icar..151..130R|doi=10.1006/icar.2001.6591}}</ref> Судбината на [[Земја (планета)|Земјата]] е помалку јасна; иако Сонцето ќе ја обвие тековната [[Земјина орбита]], губењето на масата на ѕвездата (а со тоа и послабата гравитација) ќе предизвика орбитите на планетите да се движат подалеку.<ref name="Schroder2008">{{Наведено списание|last=K. P. Schroder|last2=Robert Connon Smith|year=2008|title=Distant future of the Sun and Earth revisited|journal=Monthly Notices of the Royal Astronomical Society|volume=386|issue=1|pages=155–163|arxiv=0801.4031|bibcode=2008MNRAS.386..155S|doi=10.1111/j.1365-2966.2008.13022.x}}</ref> Да било само ова, Венера и Земјата веројатно ќе го избегнат согорувањето,<ref name="sun_future"/> но една студија од 2008 година сугерира дека Земјата најверојатно ќе биде проголтана како резултат на плимните интеракции со слабо врзаната надворешна обвивка на Сонцето.<ref name="Schroder2008" />

По фазата на проширување, зоната погодна за живеење ќе се префрли подлабоко во надворешниот Сончев Систем и Кајперовиот Појас. Ова значи дека температурите на површината на [[Плутон]] и [[Харон]] ќе бидат доволно високи за мразот на водата да се сублимира во [[пареа]]. Површинските температури на Плутон и Харон би биле 0&nbsp;°C. (Водениот мраз се сублимира при пониски атмосферски притисоци). Дотогаш Плутон веќе би ја изгубил својата обвивка на метан како резултат на [[сублимација]]. Но, [[Плутон]] ќе биде премногу мал и нема [[магнетно поле]] за да спречи јони со висока енергија да удрат во неговата атмосфера за да може да одржува густа атмосфера со оглед на тоа што сончевата активност драстично ќе се зголеми кога сонцето ќе умре. Плутон и Харон ќе ја изгубат својата дифузна водена атмосфера во вселената, оставајќи изложено карпесто јадро. И двете ќе изгубат 30%-40% од својата маса.

Постепено, водородот што гори во обвивката околу сончевото јадро ќе ја зголеми масата на јадрото додека не достигне околу 45% од сегашната сончева маса. Во овој момент густината и температурата ќе станат толку високи што ќе започне соединувањето на хелиумот во јаглерод, што ќе доведе до [[хелиумски блесок]]; Сонцето ќе се намали од околу 250 на 11&nbsp;пати повеќе од неговиот сегашен полупречник (главна низа). Следствено, неговата сјајност ќе се намали од околу 3.000 на 54 пати повеќе од сегашното ниво, а температурата на површината ќе се зголеми на околу 4770&nbsp;К. Сонцето ќе стане [[хоризонтална гранка|хоризонтален џин]], кој согорува [[хелиум]] во неговото јадро на стабилен начин слично како што согорува [[водород]] денес. Фазата на спојување на [[хелиум]] ќе трае само 100&nbsp;милиони години. На крајот, ќе мора повторно да прибегне кон резервите на водород и хелиум во неговите надворешни слоеви и ќе се прошири по втор пат, претворајќи се во она што е познато како [[асимптотска гранка на џинови|асимптотски џин]]. Овде сјајноста на Сонцето повторно ќе се зголеми, достигнувајќи околу 2.090 сегашни сјајности, и ќе се олади на околу 3500&nbsp;K.<ref name="Schroder2008"/> Оваа фаза би траела околу 30&nbsp;милиони години, по што во текот на уште 100.000&nbsp;години, преостанатите надворешни слоеви на Сонцето ќе паднат, исфрлајќи огромен прилив на материја во вселената и образувајќи ореол познат како [[планетарна маглина]]. Исфрлениот материјал ќе содржи хелиум и [[јаглерод]] произведени од јадрените реакции на Сонцето, продолжувајќи го збогатувањето на меѓуѕвездената средина со тешки елементи за идните генерации ѕвезди.<ref name="nebula">{{Наведена мрежна страница|url=http://www.astro.washington.edu/balick/WFPC2/|title=Planetary nebulae and the future of the Solar System|last=Bruce Balick|work=Personal web site|archive-url=https://web.archive.org/web/20081219010229/http://www.astro.washington.edu/balick/WFPC2/|archive-date=2008-12-19|accessdate=2006-06-23}}</ref>
[[Податотека:M57_The_Ring_Nebula.JPG|мини| [[Прстен (маглина)|Прстен]], планетарна маглина слична на она што ќе стане Сонцето]]
Ова е релативно мирен настан, ништо слично на [[супернова]], на која Сонцето е премногу мало за да се подложи како дел од неговиот развој. Секој набљудувач присутен за да биде сведок на оваа појава би видел огромно зголемување на брзината на сончевиот ветер, но не доволно за целосно уништување на планетата. Сепак, губењето на масата на ѕвездата би можело да ги испрати орбитите на преживеаните планети во хаос, предизвикувајќи некои да се судираат, други да бидат исфрлени од Сончевиот Систем, а трети да бидат растргнати од плимните интеракции.<ref>{{Наведено списание|last=B. T. Gänsicke|last2=T. R. Marsh|last3=J. Southworth|last4=A. Rebassa-Mansergas|year=2006|title=A Gaseous Metal Disk Around a White Dwarf|journal=Science|volume=314|issue=5807|pages=1908–1910|arxiv=astro-ph/0612697|bibcode=2006Sci...314.1908G|doi=10.1126/science.1135033|pmid=17185598}}</ref> Потоа, сè што ќе остане од Сонцето ќе биде [[бело џуџе]], необично густ објект, 54% од неговата првобитна маса, но само колку Земјата. Првично, ова бело џуџе може да биде 100&nbsp;пати толку светло колку што е сега Сонцето. Целосно ќе се состои од дегенериран [[јаглерод]] и [[кислород]], но никогаш нема да достигне температура доволно висока за да ги спои овие елементи. Така, белото џуџе Сонце постепено ќе се лади, станувајќи сè потемнето и потемнето.<ref name="future-sun">{{Наведена мрежна страница|url=http://www.astronomy.ohio-state.edu/~pogge/Lectures/vistas97.html|title=The Once & Future Sun|last=Richard W. Pogge|year=1997|work=New Vistas in Astronomy|format=lecture notes|archive-url=https://web.archive.org/web/20050527094435/http://www-astronomy.mps.ohio-state.edu/Vistas/|archive-date=2005-05-27|accessdate=2005-12-07}}</ref>

Како што умира Сонцето, неговата гравитациска сила на телата кои орбитираат како што се планетите, кометите и астероидите ќе ослабне поради губењето на неговата маса. Орбитите на сите преостанати планети ќе се прошират; ако Венера, Земјата и Марс сè уште постојат, нивните орбити ќе лежат приближно на 1,4 ае, 1.9 ае и 2.8 ае. Тие и другите преостанати планети ќе станат темни, ладени лушпи, целосно лишени од каква било форма на живот.<ref name="sun_future"/> Тие ќе продолжат да кружат околу својата ѕвезда, нивната брзина е намалена поради зголеменото растојание од Сонцето и намалената гравитација на Сонцето. Две милијарди години подоцна, кога Сонцето ќе се олади до опсегот 6000–8000K, јаглеродот и кислородот во јадрото на Сонцето ќе замрзнат, при што над 90% од неговата преостаната маса ќе претпостави кристална структура.<ref>{{Наведено списание|last=T. S. Metcalfe|last2=M. H. Montgomery|last3=A. Kanaan|year=2004|title=Testing White Dwarf Crystallization Theory with Asteroseismology of the Massive Pulsating DA Star BPM 37093|journal=Astrophysical Journal|volume=605|issue=2|pages=L133|arxiv=astro-ph/0402046|bibcode=2004ApJ...605L.133M|doi=10.1086/420884}}</ref> На крајот, по околу 1 [[квадрилион]] години, Сонцето конечно ќе престане да свети целосно, станувајќи [[црно џуџе]].<ref name="Fontaine2001">{{Наведено списание|last=G. Fontaine|last2=P. Brassard|last3=P. Bergeron|year=2001|title=The Potential of White Dwarf Cosmochronology|journal=Publications of the Astronomical Society of the Pacific|volume=113|issue=782|pages=409–435|bibcode=2001PASP..113..409F|doi=10.1086/319535|doi-access=free}}</ref>

== Галактичка интеракција ==
[[Податотека:Milky Way Spiral Arm mk.svg|лево|мини| Местоположба на Сончевиот Систем во рамките на Млечниот Пат]]
Сончевиот Систем патува сам низ [[Млечен Пат|Млечниот Пат]] во кружна орбита приближно 30.000&nbsp;светлосни години од [[Галактичко Средиште|Галактичкото Средиште]]. Неговата брзина е околу 220&nbsp;км/с. Периодот потребен за Сончевиот Систем да заврши една обиколка околу Галактичкото Средиште, галактичката година, е во опсег од 220-250 милиони години. Од неговиот настанок, Сончевиот Систем има завршено најмалку 20 такви револуции.<ref name="biblio">{{Наведена мрежна страница|url=http://hypertextbook.com/facts/2002/StacyLeong.shtml|title=Period of the Sun's Orbit around the Galaxy (Cosmic Year)|last=Stacy Leong|year=2002|editor-last=Glenn Elert|work=The Physics Factbook (self-published)|accessdate=2008-06-26}}</ref>

Различни научници шпекулираат дека патеката на Сончевиот Систем низ галаксијата е фактор во периодичноста на [[масовно изумирање|масовните изумирања]] забележани во [[Фосил|фосилните записи]] на Земјата. Една хипотеза претпоставува дека вертикалните осцилации направени од Сонцето додека кружи околу Галактичкото Средиште предизвикуваат редовно поминување низ галактичката рамнина. Кога орбитата на Сонцето го носи надвор од галактичкиот диск, влијанието на галактичката плима е послабо; како што повторно влегува во галактичкиот диск, како и на секои 20–25&nbsp;милиони години, тој е под влијание на далеку посилната „плима на дискот“, кои, според математичките модели, го зголемуваат флуксот на [[Ортов Облак|комети]] од Ортовиот Облак во Сончевиот Систем за фактор 4, што доведува до масовно зголемување на веројатноста за разорно влијание.<ref>{{Наведена мрежна страница|url=http://www.americanscientist.org/issues/pub/perturbing-the-oort-cloud|title=Perturbing the Oort Cloud|last=Szpir|first=Michael|work=American Scientist|publisher=The Scientific Research Society|accessdate=2008-03-25|archive-date=2009-02-13|archive-url=https://web.archive.org/web/20090213163530/https://www.americanscientist.org/issues/pub/perturbing-the-oort-cloud|url-status=dead}}</ref>

Сепак, други тврдат дека Сонцето моментално е блиску до галактичката рамнина, а сепак последниот голем настан на изумирање бил пред 15 милиони години. Затоа, вертикалната положба на Сонцето не може сама да ги објасни таквите периодични изумирања, и дека изумирањето наместо тоа се случува кога Сонцето минува низ [[Спирална галаксија|спиралните краци]] на галаксијата. Спиралните краци се дом не само на поголем број молекуларни облаци, чија гравитација може да го искриви Ортовиот Облак, туку и на повисоки концентрации на светло [[син џин|сини џинови]], кои живеат релативно кратки периоди, а потоа силно експлодираат како [[Супернова|супернови]].<ref>{{Наведено списание|last=Erik M. Leitch|last2=Gautam Vasisht|year=1998|title=Mass Extinctions and The Sun's Encounters with Spiral Arms|journal=New Astronomy|volume=3|issue=1|pages=51–56|arxiv=astro-ph/9802174|bibcode=1998NewA....3...51L|doi=10.1016/S1384-1076(97)00044-4}}</ref>

===Галактички судир и планетарно нарушување===

Иако огромното мнозинство галаксии во Универзумот се оддалечуваат од [[Млечен Пат|Млечниот Пат]], галаксијата [[Андромеда (галаксија)|Андромеда]], најголемиот член на локалната група галаксии, се движи кон него на околу 120 км/ч.  По 4 милијарди години, [[Андромеда (галаксија)|Андромеда]] и [[Млечен Пат|Млечниот Пат]] ќе се судрат, предизвикувајќи и двете да се изобличуваат додека плимните сили ги искривуваат нивните надворешни краци во огромни плимни опашки. Ако се случи ова почетно нарушување, астрономите пресметуваат 12% шанса [[Сончев Систем|Сончевиот Систем]] да биде повлечен нанадвор во плимната опашка на Млечниот Пат и 3% шанса да стане гравитациски врзан за Андромеда, а со тоа и дел од таа галаксија. По натамошната серија на удари со поглед, за време на кои веројатноста за исфрлање на Сончевиот Систем се зголемува до 30%, супермасивните [[Црна дупка|црни дупки]] на галаксиите ќе се спојат. На крајот, за околу 6 милијарди години, Млечниот Пат и Андромеда ќе го завршат нивното спојување во џиновска елипсовидна галаксија. За време на спојувањето, ако има доволно гас, зголемената [[гравитација]] ќе го присили гасот до центарот на елиптичната галаксија што се образува. Ова може да доведе до краток период на интензивна образба на ѕвезди. Покрај тоа, гасот што паѓа ќе ја нахрани новообразуваната црна дупка, преобразувајќи ја во активно галактичко јадро. Силата на овие интеракции најверојатно ќе го турка Сончевиот Систем во надворешниот ореол на новата галаксија, оставајќи ја релативно неповредена од зрачењето од овие судири<ref name=cain>{{cite web|title=When Our Galaxy Smashes Into Andromeda, What Happens to the Sun?|author=Fraser Cain|work=Universe Today|url = http://www.universetoday.com/2007/05/10/when-our-galaxy-smashes-into-andromeda-what-happens-to-the-sun/|year=2007|access-date=2007-05-16 }}</ref><ref name=cox>{{cite journal|title=The Collision Between The Milky Way And Andromeda |author1=J. T. Cox |author2=Abraham Loeb | journal=Monthly Notices of the Royal Astronomical Society |arxiv=0705.1170 |year=2007 | doi=10.1111/j.1365-2966.2008.13048.x|volume=386|issue=1|pages=461–474 |doi-access=free | bibcode=2008MNRAS.386..461C |s2cid=14964036 }}</ref>.

Вообичаена заблуда е дека овој судир ќе ги наруши [[Орбита|орбитите на планетите]] во Сончевиот Систем. Иако е вистина дека гравитацијата на ѕвездите што поминуваат може да ги одвои планетите во меѓуѕвездениот простор, растојанијата меѓу ѕвездите се толку големи што веројатноста за судир на Млечниот Пат-Андромеда да предизвика такво нарушување на секој поединечен ѕвезден систем е занемарлива. Иако Сончевиот Систем како целина може да биде погоден од овие настани, Сонцето и планетите не се очекува да бидат вознемирени<ref>{{cite web|url=http://www.nasa.gov/mission_pages/hubble/science/milky-way-collide.html |author=NASA|title=NASA's Hubble Shows Milky Way is Destined for Head-On Collision |work=NASA |date=2012-05-31 |access-date=2012-10-13}}</ref>.

Меѓутоа, со текот на времето, кумулативната веројатност за случајна средба со ѕвезда се зголемува, а нарушувањето на планетите станува неизбежно. Претпоставувајќи дека не се случуваат сценарија за ''Голема Криза'' или ''Голем Раскин'' за крајот на Универзумот, пресметките сугерираат дека гравитацијата на ѕвездите што поминуваат целосно ќе го одземе мртвото Сонце од неговите преостанати планети во рок од 1 квадрилиони години. Оваа точка го означува крајот на Сончевиот Систем. Иако [[Сонце]]то и планетите може да преживеат, Сончевиот Систем, во која било значајна смисла, ќе престане да постои.

==Хронологија==
{{wide image|Solar Life Cycle mk.svg|600px|alt=Projected timeline of the Sun's life. From Formation To 14Gy}}
Временската рамка на образбата на Сончевиот Систем е одредена со помош на радиометриско датирање. Научниците проценуваат дека Сончевиот Систем е стар 4,6 милијарди години. Најстарите познати минерални зрна на Земјата се приближно стари 4,4 милијарди години<ref name=Wilde>{{cite journal | journal=Nature | volume=409 | pages=175–8 | title= Evidence from detrital zircons for the existence of continental crust and oceans on the Earth 4.4 Gyr ago |author1=Simon A. Wilde |author2=John W. Valley |author3=William H. Peck |author4=Colin M. Graham | doi=10.1038/35051550 | url = http://www.geology.wisc.edu/%7Evalley/zircons/Wilde2001Nature.pdf |year= 2001 | pmid=11196637 | issue=6817 | bibcode=2001Natur.409..175W | s2cid=4319774 }}</ref>. Вака старите карпи се ретки, бидејќи површината на [[Земјата]] постојано се преобликува поради [[ерозија]], [[вулканизам]] и [[Тектоника на плочите|тектоника на плочи]]. За да ја проценат староста на Сончевиот Систем, научниците користат [[метеорит]]и, кои се образувале за време на раната [[кондензација]] на сончевата маглина. Скоро сите метеорити се најдени на возраст од 4,6 години милијарди години, што сугерира дека Сончевиот Систем мора да биде барем толку стар<ref>{{cite book | date=2000 |author=Gary Ernst Wallace|publisher=Cambridge University Press|chapter=Earth's Place in the Solar System|title=Earth Systems: Processes and Issues|pages=45–58|isbn=0-521-47895-2 }}</ref>.

Студиите на дисковите околу други ѕвезди, исто така, направиле многу за да се утврди временската рамка за образба на Сончевиот Систем. Ѕвездите стари меѓу еден и три милиони години имаат дискови богати со гас, додека дисковите околу ѕвездите повеќе од 10 милиони години немаат гас, што сугерира дека џиновските планети во нив престанале да се образуваат<ref name=sciam />.

{| class="wikitable sortable"
|+Хронологија на настанокот и развојот на Сончевиот Систем
! Фаза
! Време од настанок на Сонцето
! Време од сегашноста (приближно)
! Настан
|- bgcolor="#ffffff"
! rowspan="2" | Пред-Сончев Систем
| Милијарди години пред образувањето на Сончевиот Систем
| Над 4,6&nbsp;милијарда години (по)
| Претходните генерации ѕвезди живеат и умираат, вбризгувајќи [[Металичност|тешки елементи]] во меѓуѕвездената средина од кој се образувал Сончевиот Систем. 
|- bgcolor="#ffffff"
| ~ 50 милиони години пред образувањето на Сончевиот Систем
| 4.6&nbsp;од страна
| Ако Сончевиот Систем се образувал во ѕвездообразбена област слична на [[Орион (маглина)|маглината Орион,]] се образуваат најмасивните ѕвезди, ги живеат своите животи, умираат и експлодираат во супернова. Една посебна супернова, наречена ''примарна супернова'', веројатно го активира образувањето на Сончевиот Систем.
|- bgcolor="#ccffff"
! rowspan="4" | Образување на Сонцето
| 0-100.000 години
| 4.6&nbsp;од страна
| Се образува претсончева маглина и почнува да се урива. Сонцето почнува да се образува.
|- bgcolor="#ccffff"
| 100.000&nbsp;– 50 милиони години
| 4.6&nbsp;од страна
| Сонцето е [[протоѕвезда]], [[Ѕвезда од типот на T Бик]].
|- bgcolor="#ccffff"
| 100.000 - 10 милиони години
| 4.6&nbsp;од страна
| До 10 милиони години, гасот во [[Протопланетарен диск|протопланетарниот диск]] е издуван, а образбата на надворешната планета е веројатно завршена.<ref name="sciam" />
|- bgcolor="#ccffff"
| 10 милиони - 100 милиони години
| 4,5-4,6&nbsp;од страна
| Се образуваат копнени планети и Месечина. Се случуваат џиновски удари. Водата се појавува на Земјата.
|- bgcolor="#ffffcc"
! rowspan="7" | Главна низа
| 50 милиони години
| 4.5&nbsp;од страна
| Сонцето станува ѕвезда од главната низа. 
|- bgcolor="#ffffcc"
| 200 милиони години
| 4.4&nbsp;од страна
| Образувани се најстарите познати карпи на Земјата. 
|- bgcolor="#ffffcc"
| 500 милиони&nbsp;– 600 милиони години
| 4,0-4,1&nbsp;од страна
| Резонанца во орбитите на Јупитер и Сатурн го придвижува Нептун во Кајперовиот Појас. Доцното тешко бомбардирање се случува во внатрешниот Сончев Систем.<ref name="Gomes" />
|- bgcolor="#ffffcc"
| 800 милиони години
| 3.8&nbsp;од страна
| Најстариот познат живот на Земјата. 
|- bgcolor="#ccffcc"
| 4,6 милијарди години
| '''Денес'''
| Сонцето останува ѕвезда од главната низа. 
|- bgcolor="#ffffcc"
| 6 милијарди години
| 1,4 милијарди години во&nbsp;иднината
| [[Животопогоден појас|Населената зона]] на Сонцето се движи надвор од Земјината орбита, веројатно префрлајќи се на орбитата на Марс.
|- bgcolor="#ffffcc"
| 7 милијарди години
| 2,4 милијарди години во&nbsp;иднината
| [[Млечен Пат|Млечниот Пат]] и [[Андромеда (галаксија)|галаксијата Андромеда]] почнуваат да се судираат. Мала шанса дека Сончевиот Систем може да биде заробен од Андромеда пред двете галаксии целосно да се спојат. 
|- bgcolor="#ffcccc"
! rowspan="2" | Пост-главна низа
| 10 милијарди&nbsp;– 12 милијарди години
| 5-7 милијарди години во&nbsp;иднината
| Сонцето го споил целиот водород во јадрото и почнува да согорува водород во обвивката што го опкружува неговото јадро, со што завршува неговиот животен век на главната низа. Сонцето почнува да се искачува на црвено-џиновската гранка на [[Херцшпрунг-Раселов дијаграм|дијаграмот Херцшпрунг-Раселов]], станувајќи драматично посветло (со фактор до 2.700), поголемо (фактор до 250 во полупречник) и постудено (до 2600 K): Сонцето сега е [[црвен џин]]. Меркур, Венера и можеби Земјата се проголтани. 
|- bgcolor="#ffcccc"
| ~ 12 милијарди години
| ~ 7 милијарди години во&nbsp;иднината
| Сонцето минува низ фазите со хоризонтална гранка и [[асимптотска гранка на џинови]] (АГЏ) што гори хелиум, губејќи вкупно ~ 30% од својата маса во сите фази после главната низа. Фазата на АГЏ завршува со исфрлање на нејзините надворешни слоеви како [[планетарна маглина]], оставајќи го густото јадро на Сонцето зад себе како [[бело џуџе]]. 
|-
! Преостанатото Сонце
| ~ 1 [[квадрилион]] години (10 <sup>15</sup> години)
| ~ 1 квадрилион години&nbsp;иднината
| Сонцето се лади до 5 К. Гравитацијата на ѕвездите што поминуваат ги одвојува планетите од орбитите. Сончевиот Систем престанува да постои. 
|}

== Наводи ==
{{наводи}}

== Надворешни врски ==
* [http://arquivo.pt/wayback/20160520023943/http://media.skyandtelescope.com/video/Solar_System_Sim.mov 7M animation] from [http://www.skyandtelescope.com skyandtelescope.com] showing the early evolution of the outer Solar System.
* [http://www.cfa.harvard.edu/seuforum/animations/animations/galaxycollision.mpg QuickTime animation of the future collision between the Milky Way and Andromeda]
* [http://www.space.com/common/media/video/player.php?videoRef=mm32_SunDeath How the Sun Will Die: And What Happens to Earth] (Video at Space.com)

{{Сончев Систем}}

[[Категорија:Теории за динамиката на Сончевиот Систем]]
[[Категорија:Сончев Систем]]
[[Категорија:Планетологија]]
[[Категорија:Ѕвездена астрономија]]
[[Категорија:Ѕвезден развој]]