Основна теорема на анализата

Од testwiki
Прејди на прегледникот Прејди на пребарувањето

Предлошка:Без извори Предлошка:Анализа


Црвената засенчана област е блиску до -{h}- патот -{f(x)}-. Атернативно кога функциите A(x) би биле познати, и двете површини би биле Предлошка:Nowrap Овие две вредности се апроксимативно еднакви, особено за малото -{h}-.

Во математиката, поточно во математичката анализа, алтернативен назив за формулата на Њутн-Лајбниц. Оваа теорема ја дава врската меѓу неопределениот и определениот интеграл, односно дава начин на пресметување на вредноста на определениот интеграл преку неопределен.

Иако теоремата е позната како Формула на Њутн-Лајбниц, првиот формален доказ на тврдењето го дал шкотскиот математичар Џејмс Грегори (James Gregory), 1638-1675.

Формулација на теоремата

Формално, теоремата е зададена на следниов начин:

  • Нека  [a,b] е затворен конечен интервал. Нека на овој интервал е определена функција  f:[a,b], нека оваа функција е интеграбилна на  [a,b] и нека функцијата  F е примитивна функција за  f на  [a,b]. Тогаш важи равенството:
abf(x)dx=F(b)F(a)

или почесто запишано како:

abf(x)dx=F(x)|ab

Доказ

Доказот на тврдењето е следниов:

Нека  ϵ>0 е фиксен. Бидејќи функцијата  f(x) е интеграбилна на интервалот  [a,b], според Римановата дефиниција на определен интеграл, за тој  ϵ, постои  δ>0 такво што за секоја поделба T:a=x0<x1<...<xn=b на интервалот и секој избор на точките  ξi[xi,xi+1] важи:

|i=0n1f(ξi)Δxiabf(x)dx|<ϵ2

Нека  F(x) е примитивна функција на функцијата  f(x) на дадениот интервал. Тогаш според теоремата на Лагранж за средна вредност постојат точки ψi[xi,xi+1] така што важи:

F(xi+1)F(xi)=F(ψi)(xi+1xi)

односно, бидејќи  F е примитивна на  f, може да запишеме:

F(xi+1)F(xi)=f(ψi)(xi+1xi)

Тогаш, ако сумираме за i=0,1,2,...,n1, следи:

i=0n1f(ψi)Δxi=F(b)F(a)

Од друга страна и точките ψi[xi,xi+1] се „произволни“, исто како и точките ξi[xi,xi+1], па и за нив е исполнето неравенството:

|i=0n1f(ψi)Δxiabf(x)dx|<ϵ2

Тогаш, конечно, имаме:

|i=0n1f(ξi)Δxi(F(b)F(a))|=|i=0n1f(ξi)Δxii=0n1f(ψi)Δxi|=
|i=0n1f(ξi)Δxiabf(x)dxi=0n1f(ψi)Δxi+abf(x)dx|
|i=0n1f(ξi)Δxiabf(x)dx|+|abf(x)dxi=0n1f(ψi)Δxi|<ϵ2+ϵ2=ϵ

од каде следи:

abf(x)dx=F(b)F(a)=F(x)|ab,

каде  F е една примитивна функција на  f на интервалот [a,b]. Со тоа доказот е завршен.