Бернулиева распределба

Од testwiki
Прејди на прегледникот Прејди на пребарувањето

Предлошка:Инфокутија Веројатносна распределба

Бернулиева распределба во теоријата на веројатноста и статистикатапрекинатата веројатносна распределба на една случајна променлива која ја има вредноста 1 со веројатност p и вредноста 0 со веројатност q=1p. Понеформално, таа е модел за множество можни исходи од секој можен опит опит кој поставува прашање „да–не“. Ваквите прашања водат до исходи со една од две вредности: „успех“ (1) со веројатност p и „неуспех“ (0) со веројатност q. Со оваа распределба може да се претстави фрлање паричка каде 1 и 0 би биле „глава“ и „писмо“, а p би била веројатноста да се падне глава (или обратно, каде 1 е писмо, а p ќе биде веројатноста за писмо). Нечесните парички би имале p1/2.

Наречена е по швајцараскиот математичар Јакоб Бернули[1] и претставува посебен случај на биномната распределба со еден спроведен опит (така што n би бил 1 за таква биномна распределба). Воедно таа претставува посебен случај на двоточкестата распределба, чии можни исходи не мора да бидат 0 и 1.

Својства

Ако X е случајна променлива со оваа распределба, тогаш:

Pr(X=1)=p=1Pr(X=0)=1q.

Веројатносната фунција f на оваа распределба низ можните исходи k е

f(k;p)={pако k=1,q=1pако k=0.[2]

Ова може да се изрази и како

f(k;p)=pk(1p)1kза k{0,1}

или како

f(k;p)=pk+(1p)(1k)за k{0,1}.

Бернулиевата распределба е посебен случај на биномната распределба со n=1.[3]

Зашиленоста оди до бесконечност за високи и ниски вредности на p, но за p=1/2 двоточкестите распределби (вкл. Бернулиевата) имаат помалку вишок зашиленост отколку било која друга веројатносна распределба, имено −2.

Бернулиевите распределби за 0p1 сочинуваат експоненцијално семејство.

Процената на максимална веројатност на p според случаен примерок е примерочната средина.

Средина

Очекуваната вредност на една Бернулиева случајна променлива X е

E[X]=p

Ова се должи на тоа што, за Бернулиево распределена случајна променлива X со Pr(X=1)=p и Pr(X=0)=q имаме

E[X]=Pr(X=1)1+Pr(X=0)0=p1+q0=p.[2]

Веријанса

Варијансата на Бернулиево распределен X е

Var[X]=pq=p(1p)

Прво имаме

E[X2]=Pr(X=1)12+Pr(X=0)02=p12+q02=p=E[X]

Од ова следи

Var[X]=E[X2]E[X]2=E[X]E[X]2=pp2=p(1p)=pq[2]

Од овој резултат лесно е да се докаже дека, за секоја Бернулиева распределба, нејзината варијанса ќе има вредност во рамките на [0,1/4].

Накосеност

Накосеноста (коефициентот на асиметрија) е qppq=12ppq. Кога ја ќе земеме стандардизираната Бернулиево распределена случајна променлива XE[X]Var[X] излегува дека оваа случајна променлива добива qpq со веројатност p и добива ppq со веројатност q. Така добиваме

γ1=E[(XE[X]Var[X])3]=p(qpq)3+q(ppq)3=1pq3(pq3qp3)=pqpq3(qp)=qppq.

Виши моменти и кумуланти

Сите сирови моменти се еднакви поради тоа што 1k=1 и 0k=0.

E[Xk]=Pr(X=1)1k+Pr(X=0)0k=p1+q0=p=E[X].


Централниот момент со степен k се добива со

μk=(1p)(p)k+p(1p)k.

Првите шест централни моменти се

μ1=0,μ2=p(1p),μ3=p(1p)(12p),μ4=p(1p)(13p(1p)),μ5=p(1p)(12p)(12p(1p)),μ6=p(1p)(15p(1p)(1p(1p))).

Вишите централни моменти може да се изразат покомпактно како μ2 и μ3

μ4=μ2(13μ2),μ5=μ3(12μ2),μ6=μ2(15μ2(1μ2)).

Првите шест кумуланти се

κ1=p,κ2=μ2,κ3=μ3,κ4=μ2(16μ2),κ5=μ3(112μ2),κ6=μ2(130μ2(14μ2)).

Поврзани распределби

  • Ако X1,,Xn се независни еднакво распределени случајни променливи, сите Бернулиеви опити со веројатност за успех p, тогаш нивното множество е распределено според биномна распределба со параметри n и p:
    k=1nXkB(n,p) (биномна распределба).[2]
Бернулиевата распределба едноставно е B(1,p), и се запишува и како Bernoulli(p).
  • Категоричната распределба е воопштувањето на Бернулиевата распределба за променливи со било кој постојан број на прекинати вредности.
  • Бета-распределбата е сврзувачкиот претходник of Бернулиевата распределба.
  • Геометриската распределба го моделира бројот на независни и еднакви Бернулиеви опити потребни за да се добие еден успех.
  • Ако YBernoulli(12), тогаш 2Y1 има Радемахерова распределба.

Поврзано

Наводи

Предлошка:Наводи

Надворешни врски

Предлошка:Рв

  1. James Victor Uspensky: Introduction to Mathematical Probability, McGraw-Hill, New York 1937, стр. 45
  2. 2,0 2,1 2,2 2,3 Предлошка:Наведена книга
  3. Предлошка:Наведена книга